Aleksander Kamiński to autor powieści „Kamienie na szaniec”, która oparta jest o faktyczne losy trójki młodych mężczyzn, czyli Rudego, Alka i Zośki. Tak nazywano Jana Bytnara, Aleksego Dawidowskiego oraz Tadeusza Zawadzkiego. Zginęli oni podczas II wojny światowej, ale ich życie było przykładem tego, jak może wyglądać przyjaźń na dobre i na złe. Ich relacji nie złamało bowiem nic, co ich spotkało w ich krótkim, młodym życiu i trwała ona aż do ostatniej chwili. Rudy, Alek i Zośka pokazali kolejnym pokoleniom, jak może wyglądać przyjaźń między ludźmi, która trwa bez względu na sytuację, nie tylko w dobrych czasach, ale też i tych złych.
Przyjaźń Rudego, Alka oraz Zośki w czasach pokoju przypominała wszystkie inne relacje między młodymi ludźmi. Uczęszczali do tej samej szkoły licealnej i należeli do drużyny harcerskiej. Łączyły ich typowe dla młodzieży w tym wieku aktywności, wspólnie zastanawiali się nad swoją przyszłością i nad tym, co chcą dalej robić w życiu. Rudy i Alek siedzieli na lekcjach w tej samej ławce, a do ich klasy uczęszczał także Zośka. W takich okolicznościach zapewne łatwo im było się ze sobą przyjaźnić i utrzymywać przyjazne stosunki także z innymi kolegami z liceum i harcerstwa.
Przyjaźń Alka, Rudego oraz Zośki została jednak poddana okrutnej próbie już po maturze, kiedy to Polska została zaatakowana przez Niemców i wybuchła II wojna światowa, przez co wszystkie ich plany na przyszłość zostały w jednej chwili przekreślone i konieczne stało się przystosowanie do nowej rzeczywistości. Ich przyjaźń trafiła zatem na tragiczne okoliczności podczas wojny. Nie spowodowało to jednak jej rozpadu. Chłopcy wciąż byli dla siebie oparciem, a ponadto zdecydowali się na wspólne akcje, które były wymierzone we wroga. Razem działali przeciwko okupantowi i wspierali się w tych chwilach, dzięki czemu było im wtedy zdecydowanie łatwiej. Pokazali też, że ich przyjaźń była naprawdę trwała i nie zależała jedynie od pomyślnych okoliczności. Rudy, Alek i Zośka byli dla siebie nawzajem wciąż bardzo ważni. Oprócz tego mieli oni wspólne wartości i priorytety, takie jak miłość do ojczyzny czy do wolności, zatem walczyli o nie także razem i w podobnych okolicznościach.
Jednak Rudy, Alek i Zośka mieli też przetestować swoją przyjaźń w najtrudniejszych okolicznościach. Wówczas okazało się, że rzeczywiście była to relacja na dobre i na złe, bez względu na okoliczności i prawdziwie bezcenna. Testem tym było aresztowanie Rudego przez gestapo. Bytnar był przez nie przetrzymywany, przesłuchiwany i torturowany. Jego przyjaciele jednak nie zostawili go samego. Alek i Zośka postanowili za wszelką cenę uratować Rudego.
Było to bardzo trudne zadanie, przy którym właściwie ryzykowali swoim własnym życiem. Mogli zatem uznać, że nic nie są w stanie dla Rudego zrobić, ale oni mimo to działali. Opracowali wspólnie z innymi plan działania i tak oto narodziła się akcja pod Arsenałem. Była ona bardzo ryzykowna i trudna, ale Alek i Zośka i tak się jej podjęli. Udało im się w ten sposób uratowali Rudego z rąk gestapo. Był on jednak w tak potwornym stanie, że nie przeżył. Tego samego dnia co on zmarł też postrzelony podczas akcji Alek. w ten sposób w imię przyjaźni Dawidowski poświęcił wszystko, co miał, czyli swoje życie, udowadniając tym samym, jak wiele był w stanie zrobić dla swoich bliskich.
Czyny Rudego, Alka i Zośki bez wątpienia pokazywali, że ich przyjaźń była prawdziwa i trwała bez względu na wszystko, na dobre i złe. Dla siebie byli w stanie nawet na największe poświęcenia, łącznie z oddaniem życia za wolność przyjaciela. Jest to niezwykły przykład tego, jak mogą wyglądać relacje międzyludzkie w trudnych czasach.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.