Maciej Aleksy Dawidowski, nazywany „Alkiem”, to jeden z głównych bohaterów, opartej na faktach, powieści Aleksandra Kamińskiego „Kamienie na szaniec”. Był odważnym i charyzmatycznym młodzieńcem, który zaangażował się w działania przeciwko okupantowi. Fabuła powieści koncentruje się na wojennych doświadczeniach Alka, Zośki i Rudego.
W momencie rozpoczęcia akcji, Alek miał dziewiętnaście lat. Był wysokim, szczupłym młodzieńcem. Miał niebieskie oczy i jasne włosy. Dużo się uśmiechał, mówił szybko i żywiołowo. Był pełen energii i łatwo się ekscytował. Pochodził z rodziny inteligenckiej. Jego ojciec był kierownikiem jednej z warszawskich fabryk. Matka zajmowała się domem i udzielała się społecznie. Miał też siostrę Marylę. Cała rodzina zajmowała mieszkanie na Żoliborzu.
Alek był silnie związany z rodziną. Po aresztowaniu ojca, postanowił nie jeść słodyczy, dopóki nie zostanie uwolniony. Było to poświęcenie na miarę jego możliwości. Aresztowanie i śmierć ojca upewniły go w konieczności walki z okupantem. Starał się wspierać matkę, pomagając jej w codziennych obowiązkach, takich jak pranie, sprzątanie, czy froterowanie. Z szacunkiem odnosił się także do swojej narzeczonej Basi, której był bardzo oddany, mimo obowiązków wobec ojczyzny.
Alek należał do bardzo dobrych uczniów. Zdał maturę, ale jego marzenia o studiach przerwał wybuch wojny. Zamiast egzaminów na studiach, musiał więc skupić się na akcjach sabotażowych, dywersyjnych i zbrojnych. Był jednym z najodważniejszych bohaterów powieści. Nie odmawiał udziału w żadnej akcji, nawet jeśli była naprawdę niebezpieczna.
Alek posiadał zdolności przywódcze. Skupieni wokół niego koledzy, nazywani Klubem Pięciu, traktowali go jako wzór do naśladowania. Podczas wojny, przy przeprowadzaniu akcji również był gotowy przejmować odpowiedzialność i dowodzić oddziałami. Ważną cechą Alka była ciągła chęć doskonalenia. Wciąż pracował, żeby poprawić swój charakter, zdobyć dodatkową wiedzę i umocnić samokontrolę. Już w wieku dwunastu lat, dołączył do drużyny harcerskiej „Buki”. Zgłębiał tam wiedzę na temat geografii i historii oraz pracował nad tężyzną fizyczną, przez biwaki, czy wypady na narty.
Chłopak wyróżniał się wśród kolegów umiejętnością panowania nad sobą, rzadko spotykaną wśród nastolatków. Bywał niespokojny i emocjonalny, ale w najważniejszych momentach potrafił zachować trzeźwość myślenia. Alek interesował się wieloma dziedzinami, jednak umiał wyznaczać priorytety. W niektórych sytuacjach, jego bezpośredniość i uczuciowość stawały się przyczyną problemów. Brakowało mu odskoczni i dystansu od brutalnej, wojennej rzeczywistości. Całkowicie poświęcał się dla ojczyzny i bliskich, zapominając o sobie.
Uprzejmość Alka sprawiała, że był lubiany wśród rówieśników. Z łatwością odnajdował się w towarzystwie i inspirował innych swoim zaangażowaniem. Nie był jednak typem rozrywkowego młodzieńca, ceniącego sobie dobrą zabawę. Nie mógł znaleźć wspólnego języka ze starszymi kolegami, podczas pracy w fabryce. Pracownicy zajmowali się głównie piciem, paleniem, grą w karty, chodzeniem do knajp i „na panienki”. Alek był ich przeciwieństwem, nie śmieszyły go prostackie żarty. Lepiej czuł się wśród wrażliwej, ambitnej młodzieży.
Mimo sukcesów podczas akcji ruchu oporu, popularności wśród kolegów i uznania dowódców Armii Krajowej, Alek pozostawał skromny. Nie lubił się chwalić i używać wzniosłych słów. Na pierwszym miejscu stawiał działanie, a nie dyskusje na temat miłości ojczyzny. Był prawdziwym patriotą i przyjacielem, który potrafił zaryzykować swoim życiem dla drugiego człowieka. Zdawał sobie sprawę, że może zginąć w walce, a jednak to nie odbierało mu odwagi. Podczas tragicznej akcji pod Arsenałem, został poważnie ranny, ale wciąż rzucał granatami w Niemców, aby ocalić swoich towarzyszy, umożliwiając im ucieczkę. Chłopak pozostawał optymistą, miał nadzieję na przetrwanie wojny. Gdyby mu się to nie udało, pocieszała go świadomość, jak wiele dokonał. Alek nigdy do końca nie pogodził się z wojenną rzeczywistością. Nie mógł zaakceptować konieczności zabijania ludzi, nawet jeśli byli to wrogowie. Zdawał sobie sprawę, że na tym polega walka zbrojna, ale wykraczało to poza jego moralność. Ta myśl budziła w nim niepokój, poszedł nawet do spowiedzi, aby rozwiać swoje wątpliwości.
Alek był postacią zdecydowanie pozytywną. Stał się uosobieniem ideałów, przyświecających pokoleniu Kolumbów: odwagi, dobrego serca, patriotyzmu i oddania przyjaciołom. Chłopak nie był jednak perfekcyjny i całkowicie pozbawiony drobnych, ludzkich słabości. Czasy, w których przyszło mu żyć, nie zmieniły faktu, że był po prostu młodym mężczyzną. Kamiński umieścił w książce epizod z kurtką, ukazujący bardziej przyziemną stronę Alka. Skórzana kurtka stała się symbolem jego pragnień. Sam zarobił na wymarzone ubranie, pracując w fabryce. Kurtka zgubiła się, zaledwie kilka dni po zakupie. W ten prosty sposób, Kamiński pokazał pragnienie normalności młodzieży, żyjącej w czasach wojny. Chciał uświadomić czytelnikom, że bohaterowie powieści byli ludźmi, takimi jak oni. Przyszło im jednak żyć w dramatycznych czasach, które odebrały im szansę na zwyczajne życie.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.