Dzieje Tristana i Izoldy są niezwykle cennym zabytkiem europejskiej kultury wieków średnich. Mający swoje korzenie jeszcze w okresie celtyckim, ten rozbudowany romans inspirował całe pokolenia. Nieszczęśliwie zakochani kochankowie stanowią przy tym postaci tragiczne, które możemy tak określić na wielu płaszczyznach.
Postać tragiczna musi z definicji zostać zmuszona do wyboru między dwoma równorzędnymi wartościami, przez co zawsze ściąga na siebie zły los. W wypadku Tristana i Izoldy wyborem takim jest potężna miłość oraz wartości wyższe - wierność, honor, sprawiedliwość. Co więcej, należy pamiętać, iż tragizm rozumiany klasycznie polega też na odgórnym naznaczeniu człowieka przez fatum, czyli odebraniu mu władzy nad własnym losem. Dzieje słynnych kochanków niosą takie znamiona, ponieważ miłość zostaje im niejako narzucona. Wynika z pomyłki służki Izoldy, Brangien, która podaje parze napój miłosny. Ten prastary wywar budzi w nich namiętność nie do opanowania.
Zarówno Tristan, jak i Izolda z pewnością nie byliby zdolni do opisanych czynów, gdyby moc ich "uczucia" nie była tak wielka. Nosi to wręcz znamiona sił wyższej, łamiącej ludzką wolę. Wszak dzielny rycerz króla Marka był przed nieszczęściem miłości tak oddany swojemu seniorowi, że nie miał on bardziej zaufanego człowieka. Co gorsza, nawet po ewidentnej zdradzie władcy i przyjaciela, Tristan nadal robi wrażenie rycerza idealnego. Cierpi też z powodu swoich czynów, nie może jednak powstrzymać palącej go namiętności do Izoldy.
Z kolei szlachetna Izolda była na tyle dobra, że przed feralnym wypadkiem z napojem, wybaczyła przyszłemu kochankowi zabicie członka rodziny i nawet go uleczyła. Obsesyjna miłość do Tristana wywołuje u niej jednak fale wzburzeń, emocjonalną niestabilność. Izolda uczy się kłamać, a nawet myśli o zabiciu Brangien. Odzywają się w niej więc najgorsze możliwe emocje. Nie może jednak zapomnieć o Tristanie.
Musimy jednak wziąć pod uwagę kontekst epoki. W średniowieczu uważano, że każda miłość pochodzi od Boga. Tak więc miłość Tristana i Izoldy, uważana przez autora za "czystą" była dziełem Stwórcy. Dochodzi wiec do paradoksu: kochankowie nie mogą być razem, choć łączy ich coś dobrego. Zarazem dając dobremu uczuciu szansę, czynią zło w jego imieniu.
Nie dziwi więc opis końca obojga, gdy umierają z rozpaczy. Śmierć rozluźnia bowiem wszystkie więzy i pozwala spocząć obojgu obok siebie, czystymi. Dopełnia również przeznaczenia każdej postaci tragicznej.
Aktualizacja: 2023-02-20 18:01:01.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.