Powieść Clive’a Staplesa Lewisa zatytułowana „Lew, czarownica i stara szafa” swoją premierą w roku 1950 dała początek znanemu cyklowi książek o nazwie „Opowieści z Narnii”. Autor opisał w niej przygody rodzeństwa Pevensie - Piotra, Zuzanny, Edmunda oraz Łucji - którzy w starym domu ekscentrycznego profesora znaleźli starą szafę, a w niej przejście do magicznej krainy, czyli wspomnianej już Narnii. Tam okazuje się, że baśniowe miejsce w rzeczywistości zmaga się z poważnym problemem, jakim są okrutne rządy Białej Czarownicy. Jest ona fałszywą władczynią, a swoich przeciwników zamienia w kamienne posągi. Przez nią w Narnii zapanowała wieczna zima. Rodzeństwo Pevensie musi więc pokonać złą królową i przywrócić w krainie wiosnę oraz dobro. W trakcie ich przygód ujawniają się charaktery głównych bohaterów. Mi najbardziej podobała się postać Edmunda, a to ze względu na jego niejednoznaczność.
Edmund Pevensie jest przedostatni z rodzeństwa - młodsza od niego jest tylko Łucja, której często zresztą dokucza. Początkowo kreowany jest bowiem na postać niesympatyczną, złośliwą i egoistyczną. Jest też drugą osobą, która dostała się do Narnii, kłamie jednak później na ten temat, sprawiając przykrość młodszej siostrze. Edmund w Narnii spotyka Białą Czarownicę, której udaje się skusić chłopca opowieściami o przywilejach, jakie od niej otrzyma oraz słodkim przysmakiem - ptasim mleczkiem. Edmund początkowo trzyma więc stronę zła i fałszywej królowej, myśląc tylko o tym, że dzięki niej zostanie księciem i będzie władał swoim rodzeństwem. Z czasem chłopiec przekonuje się jednak, że był w błędzie, a czarownica oszukała go. Żałuje wówczas swoich decyzji i robi wszystko, by odpokutować te błędy.
Edmund jest więc postacią zmieniającą się na oczach czytelnika, popełniającą błędy i ponoszącą ich konsekwencje. Biała Czarownica była bowiem bliska zamordowania go. Edmund dojrzewa - z nieprzyjemnego, kapryśnego i złośliwego chłopca zmienia się w dojrzałego młodzieńca, który bierze na siebie odpowiedzialność za swoje czyny. W wielkiej bitwie dobra ze złem walczy już po stronie Aslana i zostaje też ciężko ranny. Udaje mu się przeżyć dzięki magicznej miksturze Łucji, która leczy jego rany, Rodzeństwo Edmunda w głębi duszy wie bowiem, że jest on dobrym człowiekiem i wybacza mu wszystkie jego pomyłki. Aslan pasuje go na rycerza, a sam Edmund, gdy jest już królem Narnii, zwany jest Sprawiedliwym.
Postać Edmunda jest ciekawa, ponieważ wprowadza do świata podzielonego wyraźnie na dobro i zło element niejednoznaczności i niepewności, co ma swoje odbicie także w wydarzeniach, jakie mają miejsce w powieści. Edmund sprawia, że historia jest mniej czarno-biała i płyną z niej ciekawe wnioski dotyczące natury ludzkiej oraz świata i jego charakteru. Gdyby wszyscy byli tylko źli lub tylko dobrzy, świat opisywany przez Lewisa stałby się zbyt nierealny, nawet jak na kreację magicznej krainy, w której żyją driady oraz fauny. Edmund nadaje bohaterom powieści rysu realizmu i pokazuje to, co w ludzkiej naturze jest wszechobecne i prawdziwe - że każdy człowiek może popełnić błędy, może dać się skusić perspektywom luksusu i władzy i nie ma osoby, która byłaby nieomylna. Każdy jednak może dojrzeć i naprawić swoje błędy, tak jak miało to miejsce w przypadku postaci Edmunda.
Postać Edmunda podobała mi się najbardziej spośród tych opisanych w powieści „Lew, czarownica i stara szafa”, ponieważ jest intrygująca i niejednoznaczna. Podczas gdy Łucja cały czas jest ciekawska i dobra, Piotr mężny, a Zuzanna miła i troskliwa, Edmund zmienia się na oczach czytelnika i rozwija w zupełnie nową osobę, lepszą i doświadczoną już przez życie.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.