Clive Staples Lewis stworzył cykl znany jako „Opowieści z Narnii”, a otwiera go powieść „Lew, czarownica i stara szafa”, wydana w roku 1950. Utwór ten od tamtego czasu przybliża czytelnikom losy rodzeństwa Pevensie i ich przygody w magicznej krainie zwanej Narnią. Daleko jej jednak do baśniowej sielanki - w Narnii rządzi bowiem zła Biała Czarownica, która sprowadziła na krainę wieczną zimę i pozbawiła ją radości płynącej z obchodzenia świąt Bożego Narodzenia. Dzieci muszą pomóc w pokonaniu fałszywej królowej i w przywróceniu władzy Aslanowi - potężnemu, dobremu lwu. W roku 2005 dzieło Lewisa przeniesiono na wielki ekran, jako film o takim samym tytule, co książka. Reżyserował go Andrew Adamson.
Film bardzo wiernie przedstawia wydarzenia, które Lewis opisał w swojej powieści. Przygody, jakie spotkały rodzeństwo Pevensie, uległy naprawdę niewielkim zmianom, wynikającym raczej z odmienności medium, jakie zastosowano do ich opowiedzenia, nie zaś z chęci zmiany przesłania czy refleksji, jakie pojawiają się w oryginalnej historii. W filmie także pojawia się dom profesora, stara szafa, wieczna zima w Narnii oraz walka dobra ze złem.
Dokładnie odwzorowani są także główni bohaterowie, czyli Piotr, Zuzanna, Edmund oraz Łucja. Aktorzy zostali fantastycznie dobrani i doskonale pasują do opisów, znanych czytelnikom powieści. To samo powiedzieć można o bardziej bajkowych i fantastycznych postaciach, takich jak Aslan, pan Tumnus czy Biała Czarownica. Gra aktorska stoi na wysokim poziomie, zwłaszcza naturalnie i dobrze wypadają tutaj kreacje dziecięcych aktorów oraz Tildy Swinton w roli Białej Czarownicy. Zaskakująco dobrze wypada także James McAvoy jako faun Tumnus, tworząc wyjątkowo ciepłą i dobrą postać.
Podobieństwa nie kończą się jednak na przeniesieniu na ekran bohaterów. Twórcy filmu także podzielili go na dwie płaszczyzny - realistyczną i fantastyczną, jakie znane są z książki Lewisa. Początek wydarzeń ma miejsce w Anglii, ogarniętej II wojną światową, natomiast reszta przygód rodzeństwa dzieje się już w samej Narnii. Kraina także została wiernie odwzorowana, wraz ze swoimi nietypowymi porami roku oraz baśniowymi istotami, które ją zamieszkują. Reżyser sprawnie operował tu kwestią kolorów - gdy Narnią włada Biała Czarownica, to są one przygaszone, skupione na kontraście czerni i bieli oraz na chłodnych odcieniach błękitu. Z kolei gdy do Narnii wraca Aslan i zaczyna w niej na powrót królować dobro, to pojawiają się żywe, soczyste barwy i odcienie niebieskiego, zielonego oraz żółci. Wszystko to podkreśla muzyka, skomponowana w taki sposób, że podkreśla ona nastrój każdej sceny i sygnalizuje odbiorcy, co pod względem emocji właśnie dzieje się na ekranie.
Bohaterowie filmu, tak samo jak ci książkowi, dorastają i zmieniają się na oczach widzów. Przechodzą drogę, w trakcie której przestają być zwykłymi dziećmi, a stają się władcami magicznej krainy. Każde z nich stawia czoła swoim lękom i mierzy się z sytuacjami, które wymagają od nich niespotykanego męstwa oraz odwagi. Reżyser, korzystając z powieści, zaproponował więc spójną historię o dorastaniu w ciężkich czasach, o wsparciu, zaufaniu, miłości i poświęceniu się dla innych.
Film „Opowieści z Narni: Lew, czarownica i stara szafa” jest więc udanym przeniesieniem prozy Clive’a Staplesa Lewisa na duży ekran. Reżyser z szacunkiem traktował materiał źródłowy i dobrze oddał to, co autor przekazywał swoim czytelnikom. Aktorzy wczuli się w swoje role i zrozumieli, co powinni nimi przekazać, na wysokości zadania stanęły także osoby zajmujące się aspektami takimi jak scenografia, kostiumy czy muzyka, jakie można podziwiać w filmie.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.