Clive Staples Lewis jest znany jako twórca serii książek „Opowieści z Narnii”. Otwiera ją powieść „Lew, czarownica i stara szafa”, która wydana została po raz pierwszy w roku 1950. Opowiada ona o niezwykłej przygodzie rodzeństwa Pevensie, Piotra, Zuzanny, Edmunda oraz Łucji. Pewnego dnia, w trakcie pobytu w domu starego, ekscentrycznego profesora, gdzie dzieci ukrywały się przed bombardowaniami Londynu w trakcie II wojny światowej, rodzeństwo trafiło przez starą szafę do Narnii, niezwykłej, magicznej krainy. Narnia cierpi bowiem z powodu rządów Białej Czarownicy, która sprowadziła na nią wieczną zimę. Pory roku w Narnii działają więc zupełnie inaczej niż ma to miejsce w rzeczywistym świecie.
Gdy Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja przybywają po raz pierwszy do Narnii, to w krainie już od około stu lat panuje sroga zima. Nie jest to jednak naturalny stan - zima podtrzymywana jest przy pomocy okrutnej magii Białej Czarownicy, fałszywej królowej Narnii, która znajduje przyjemność w dręczeniu swoich poddanych. Dlatego w Narnii jest zima, ale nie ma świąt Bożego Narodzenia, wydarzenia, które umila w pewien sposób ten trudny okres. Lasy i łąki pokryte są tu śniegiem, rzeki i wodospady skute lodem, a wszystkie żywe stworzenia instynktownie chowają się przed zimnem.
Mróz, śnieg i trwająca bez końca zima - wszystko to jest symbolem panowania Białej Czarownicy, a co za tym idzie także symbolem zła i jego triumfu nad dobrem. Jest ona niezgodna z zasadami natury i reguł rządzących światem przedstawionym, czymś nienaturalnym i złym. Biała Czarownica pogwałciła bowiem swoimi rządami naturalny porządek, jaki był przynależny wcześniej Narnii. Zima to brak ruchu, marazm i letarg, w którym pogrążone jest całe królestwo, podczas gdy królowa przemierza je bez problemu na swoich saniach. Taki stan jest jej na rękę - wystraszonymi, zziębniętym stworzeniami pozbawionymi nadziei na lepsze jutro łatwiej jest jej rządzić.
Przybycie rodzeństwa Pevensie sprawia, że zaczyna spełniać się dawna przepowiednia, a co za tym idzie świat wraca do swojego pierwotnego ładu. Do Narnii przybywa bowiem także Aslan, a wraz z nim w niespotykanie szybkim tempie wraca do krainy wiosna, a także Boże Narodzenie. Dzieci napotykają bowiem na swojej drodze Świętego Mikołaja, który wręcza im prezenty.
Na oczach rodzeństwa topnieją zaspy śniegu, zaczynają kwitnąć kwiaty i śpiewać ptaki. Życie odradza się na wcześniej martwych łąkach i w lasach pośród drzew, strumyki szemrają cichutko, a mieszkańcy Narnii powoli wychodzą ze swoich ukryć. Wiosna rozwija się więc niezwykle szybko, prędzej niż ma to miejsce normalnie, ale jest to tym razem objaw triumfu dobra i nadchodzącego upadku Białej Czarownicy.
Wiosna jest symbolem życia, które powraca do Narnii po bardzo długiej przerwie i nie ma zamiaru zwlekać nawet sekundy dłużej. W serca mieszkańców tej krainy po raz pierwszy od wielu lat wstępuje nadzieja i mają oni wolę walki o swój kraj. Zaczynają bowiem wierzyć, że panowanie Białej Czarownicy nie musi być wieczne i że mogą ją pokonać.
Pory roku w Narnii są więc czymś więcej niż tylko cyklicznymi zmianami następującymi w świecie przyrody. Ukazane w powieści wiosna oraz zima mają także silne znaczenie symboliczne i przypisane są do jednej z sił walczących ze sobą o dominację w Narnii. Wiosna to symbol dobra i nadziei, powrotu Aslana i zwycięstwa prawowitego władcy. Kojarzona jest ona także z życiem i radością. Zima to z kolei domena Białej Czarownicy, jest nienaturalna, powiązana ze złem, letargiem i rozpaczą. Walka między dobrem a złem rozgrywa się więc także na płaszczyźnie pór roku oraz ich dominacji w przyrodzie.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.