Sen szczęścia

Raz w życiu, nad czołem wybranych,
Zwycięsko cierpiących na ziemi,
Przepływa do krain świetlanych,
Sen szczęścia skrzydłami jasnemi!

I bratnim złączywszy ich duchem,
W świątynię ich serca zamieni,
Magicznym je wiążąc łańcuchem,
Z róż białych i złotych promieni.

O! wtenczas, choć burze szaleją,
Choć gwiazdy pogasną płomienne,
Popłyną z ufnością, nadzieją,
Przez życia otchłanie bezdenne. —

I będą tak równi i prości,
Jak pierwsza modlitwa dziecięcia!
I wielkiem uczuciem miłości,
Przygarną świat cały w objęcia!

Powoli... ulecą złud mary,
Ucichnie wzburzone serc bicie,
Rozwieją się dźwięki i czary,
W mgłę smutku owinie się życie —

Bo z wszystkiem się rozstać potrzeba,
W tej bytu ziemskiego żałobie, —
Promienie powrócą do nieba,
A róże uwiędną na grobie!

1874