Jestem!

I

Wez­bra­ło we mnie! Je­stem! O ra­do­ści moja!
O ży­cie me wy­so­kie! „Ja”! O szczę­ście, szczę­ście!
Try­śnij, wio­sen­ny sur­mie! Miecz zła­ma­ny, zbro­ja
Już na nic! Zdo­by­czy moja – naj­wyż­sze po­się­ście!

Twór­ca! Mo­car­ny wło­darz wła­snej swo­jej du­szy!
Życie – naj­święt­szy da­rze! Cóż wię­cej? – Bu­ła­wa.
Już w mej dło­ni! Prze­mknę­ły huf­ce pió­ro­pu­szy,
Sło­necz­ni się ja­skra­wo moja zło­to­wło­sa!

Prze­mknę­ły lśnią­ce huf­ce! Cześć wam, wo­je­wo­dy!
Cześć za dziel­ną szer­mier­kę i za daw­ne mę­stwo!
Je­stem, zdo­by­łem – twór­czy, sza­lo­ny i mło­dy,
O szczę­ście moje świa­tłe! O moje zwy­cię­stwo!

II

Na­pię­cie! Pod­nie­ce­nie! Ra­dość moja cią­gła!
Bez­kre­sna żą­dza czy­nu! Dale nie­do­się­żeń!
I ta roz­kosz prze­cud­na: Zie­mia jest - okrą­gła!
I ten szał nie­moż­li­wych po­tęż­nych wy­tę­żeń!

I to ocze­ki­wa­nie! Nie­na­syt­na wiel­kość!
Ta wi­zja Idą­ce­go Mo­ca­rza – ol­brzy­ma!
Ta duma! Ta (prze­ze mnie tak na­zwa­na)
„WSZEL­KOŚĆ”!
To coś, co wre, ko­tłu­je, roz­sa­dza, roz­dy­ma!

Zie­mia! Zie­mia okrą­gła! Czyż wię­cej po­trze­ba?!
A prze­cież jest i wię­cej! Jest wię­cej – bez koń­ca!
- Moż­na wszak oczy ci­snąć w wir noc­ne­go nie­ba:
Z słońc mi­liar­da sta­nie się – mi­liard i dwa słoń­ca!

11 mar­ca 1914