„Wieża” autorstwa Gustawa Herlinga-Grudzińskiego to opowiadanie, które po raz pierwszy opublikowane zostało w roku 1958. Jest to dzieło o kompozycji szkatułkowej, w której główna historia opisywana przez bohatera zawiera w sobie dwie inne opowieści. Jedna z nich dotyczy losów człowieka chorego na trąd - Lebrosso, druga zaś opowiada o życiu nauczyciela, który stracił całą swoją rodzinę w trzęsieniu ziemi na Sycylii. Historie te łączą się poprzez kilka opisywanych elementów, jakimi są śmierć oraz cierpienie. Przeżywają je bowiem wszyscy bohaterowie opowiadania.
W ujęciu, które Herling-Grudziński przedstawił w swoim opowiadaniu, śmierć i cierpienie są doświadczeniami uniwersalnymi dla człowieka. Nie ma bowiem osoby, która ich w swoim życiu nie doświadcza. Nieważne, w jakich czasach ona żyje, kim jest i czym się zajmuje - śmierć i cierpienie zawsze w jakiś sposób dostaną się do jego życia i naznaczą go swoją obecnością w nim. Są one charakterystycznym przeżyciem dla chrześcijańskiego kręgu kulturowego, według którego właśnie cierpienie, męka, ból i ostatecznie śmierć są sensem istnienia ludzkości i to właśnie one budują jej człowieczeństwo.
Człowiek musi więc nieść swój krzyż i przyjmować swoje cierpienie ze spokojem i zrozumieniem. Nie jest on bowiem w stanie uciec przed nim. Podobnie jest ze śmiercią - każdy musi przeżyć odejście bliskich mu osób, a później własne. Ten aspekt łączy ze sobą wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek żyli na ziemi, na co zwraca uwagę w swoim opowiadaniu Herling-Grudziński. Człowiek współczesny cierpi i umiera tak samo, jak działo się to w przypadku osób żyjących kilka wieków wcześniej. W przypadku bohaterów opowiadania „Wieża” śmierć nie jest także postrzegana jako koniec, to tylko przejście do nowego etapu istnienia człowieka. Herling-Grudziński podkreśla też, że w niektórych sytuacjach człowiek może nie tylko śmierci się nie bać, ale wręcz czekać na nią. Dzieje się tak w sytuacjach, w których człowiek za życia doświadcza cierpienia tak wielkiego, że nie jest on w stanie go udźwignąć.
Cierpienie i śmierć odgrywają więc ważną rolę w opowiadaniu Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, a także w życiu każdego człowieka. Są one uniwersalnym i ponadczasowym doświadczeniem, które łączy ze sobą wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek pojawili się na świecie. Nie ma przed nimi ucieczki, a każdy musi nauczyć sobie radzić z myślą o tym, że na drodze jego życia czeka go wiele bólu i pożegnań z bliskimi mu osobami.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.