Wesele to najbardziej znane dzieło wpisujące się w kanwy neoromantyzmu. Stanisław Wyspiański, Autoportret z żoną, 1904 r.
Na przełomie XIX i XX wieku w literaturze rozwinął się nurt artystyczny zwany neoromantyzmem. Swoim stylem nawiązywał do romantyzmu w jego ostatniej fazie, inspirował się sztuką oraz rozwiązaniami poetyckimi tego okresu. Pojęcie neoromantyzmu tożsame jest z cechami literatury Młodej Polski.
Na definicję neoromantyzmu składa się szereg bardzo ogólnych pojęć, które charakteryzują nurt. Termin ten do literatury polskiej wprowadził Edward Porębowicz używając go do określenia większości cech charakterystycznych Młodej Polski. Jednak za sprawą wątpliwości związanych z całym spektrum różnic i podobieństw pomiędzy tymi nurtami obie nazwy na gruncie polskim nie występują zamiennie. Neoromantyzm posiada cechy charakterystyczne dla modernizmu, a więc dysponuje szeregiem cech, które trudno skategoryzować jednoznacznie. W Młodej Polsce, prócz neoromantyzmu, artyści sięgali również do takich nurtów jak symbolizm czy impresjonizm.
W literaturze neoromantycznej wyróżnić należy między innymi głęboką inspirację takimi pojęciami jak idealizm i subiektywizm (charakteryzujące nie tylko opisy świata przedstawionego, ale również bohaterów), jak i mistycyzm i symbolizm (pozwalające powrócić do twórczości opartej na aurze tajemnicy i niesamowitości). Twórca – a więc i poeta - w neoromantyzmie ponownie uznawany był za jednostkę wybitną, różniącą się od pozostałych uczestników życia społecznego. Stanowiło to zaprzeczenie idei panującym w pozytywizmie, w których rola twórcy ograniczona została do zawodu i roli społecznej. Wielu artystów neoromantycznych odrzucało ukształtowaną w epoce pozytywizmu racjonalna filozofię dotyczącą postawy obywatela oraz sposobów funkcjonowania państwa. Uznawali, że niezbędny jest powrót do świata emocji. Nie oznaczało to, że odrzucali w pełni dziedzictwo antyczne – niektórzy z poetów wciąż zachowali w swojej twórczości motywy klasyczne, rozbudowując je i rozwijając ich symbolikę. W poszukiwaniu rozwiązań twórczych sięgali do romantyzmu przede wszystkim ze względu na jego bogate dziedzictwo związane z wyrażaniem emocji, opisów przyrody oraz inspiracji ludowością. Szczególnie ci z twórców młodopolskich, którzy przenieśli swoje zainteresowania artystyczne z wielkich miast na wsie, poszukując tam tematów, często sięgali po dzieła m.in. Mickiewicza, by tam szukać rozwiązań poetyckich.
Wśród pisarzy, których twórczość zanurzona jest w modernistycznej specyfice neoromantyzmu wyróżnić należy taki artystów jak:
Poeci, którzy tworzyli w Młodej Polsce, inspirowali się wieloma nurtami literackimi – w tym neoromantyzmem. Wśród pisarzy wyróżnić należy kilku bezpośrednio związanych z ideami towarzyszącymi ściśle tendencjom neoromantycznym:
Neoromantyzm jest pojęciem bardzo obszernym – znaczna część jego cech nawiązuje nie tylko do literatury, ale również do muzyki czy architektury. Nurt stanowił domknięcie tendencji romantycznych w literaturze europejskiej. Neoromantyzm należał do nurtów bardzo samoświadomych – do jego głównych założeń było świadome czerpanie inspiracji z konkretnych cech wcześniejszych epok. Z tego powodu twórczość neoromantyków jest bardzo indywidualna – każdy z nich poszukiwał własnych inspiracji i motywów, które następnie przekuwał w swoje wersje artystycznej ekspresji. Na gruncie polskim najpopularniejszymi motywami były z pewnością zagadnienia dotyczące niepodległości i patriotyzmu oraz świat uczuć i kreacje światów lub bohaterów fantastycznych. Ostatnie – najbardziej popularne – inspiracje wybrzmiewały z utworów poetów, którzy starali się, zgodnie z ideą modernizmu, korzystać z wielu nurtów artystycznych.