Damy i wieszcze dawne to przymierze,
Bo go przed wieki świat zawarł zamłodu;
Damy i wieszcze, w uroku i wierze,
Plotą przepaskę dokoła Narodu.
Ale nasz Naród jest jak owe morze,
Co, podziemnemi wzburzone wulkany,
Wydać ma z łona kraj jakiś nieznany,
Którego przyszłość skryły sądy BOŻE.
Dziś na tem morzu chociaż tuczy niema,
Kto perłom na dnie ich Jutro wywróży?
Kto je na wyspę wyniesie po burzy?
Kto rozhukaną grę fali zatrzyma?
A gdy nas ujmie powodzią nieznaną,
Czyż z czucia, z cnoty, choć szczątki ocali?
Z tortur pojmiemy, żeśmy kraj kochali!
Ach! a z łez tylko, że i nas kochano!