Jeśli już była kiedyś rzecz, dziś nowa,
Mózg sam się zwodzi pomysły swojemi:
Wciąż jeszcze brzemię dźwiga nasza głowa,
A dziecko dawno, już dawno na ziemi.
Obym, odwrócon o lat pięćset, lice
Twoje mógł ujrzeć w starodawnej księdze,
Gdy po raz pierwszy duch ludzki w kronice,
Z pośród jej liter, strzelił w swej potędze!
Słyszałby wówczas, coby rzekli starzy,
Patrząc na kształtów twoich cud ci dany,
Który świat gorszy, który więcej waży,
Czy dziś te same spełniają się zmiany?
O jestem pewny: dawnych dni pochwały,
Na mniej nadobne zjawiska padały.
Sonnet LIX
If there be nothing new, but that which is
Hath been before, how are our brains beguil'd,
Which labouring for invention bear amiss
The second burthen of a former child.
Oh that record could with a backward look,
Even of five hundred courses of the sun,
Show me your image in some antique book,
Since mind at first in character was done,
That I might see what the old world could say
To this composed wonder of your frame;
Whether we are mended, or where better they,
Or whether revolution be the same.
Oh sure I am the wits of former days,
To subjects worse have given admiring praise.