Sonet 19

Autor:
Tłumaczenie: Jan Kasprowicz

Stę­piaj pa­zu­ry lwa, żar­łocz­ny Cza­sie,
Niech zie­mia płód swój po­źre jak naj­krwa­wiej;
Łam groź­ne zęby ty­gry­sa, a za­się
Fe­niks niech wła­sną ju­chą się za­dła­wi;
Ból, szyb­ko­no­gi Cza­sie, lub we­se­le
Siej po swej dro­dze, czyń z ludz­kie­mi niwy,
Co chcesz, wszak więd­nąć dano im w udzie­le,
Od tej się tyl­ko zbrod­ni nie­go­dzi­wej
Ze­chciej po­wstrzy­mać: W urok jego skro­ni
Ry­lec twych go­dzin niech się nie wo­ry­wa;
Nie­tknię­ta przez cię w twej zgub­nej po­go­ni,
Wzo­rem dla świa­ta jego pięk­ność żywa!
Lecz choć go skrzyw­dzisz, prze­cież ten mój słod­ki
Za­cho­wa mło­dość w wier­szach mo­jej zwrot­ki.

Son­net XIX

De­vo­uring Time, blunt thou the lio­n's paws,
And make the earth de­vo­ur her own swe­et bro­od;
Pluck the keen te­eth from the fier­ce ti­ge­r's jaws,
And burn the long-li­ved pho­enix in her blo­od;
Make glad and sor­ry se­asons as thou fle­et'st,
And do wha­te­'er thou wilt, swift-fo­oted Time,
To the wide world and all her fa­ding swe­ets;
But I for­bid thee one most he­ino­us cri­me:
O! ca­rve not with thy ho­urs my lo­ve­'s fair brow,
Nor draw no li­nes the­re with thi­ne an­ti­que pen;
Him in thy co­ur­se unta­in­ted do al­low
For be­au­ty­'s pat­tern to suc­ce­eding men.
Yet, do thy worst old Time: de­spi­te thy wrong,
My love shall in my ver­se ever live young.

Czy­taj da­lej: Sonet 116 - William Szekspir