Gdy mnie kto skrzywdzi ciężko spośród ludzi,
Krzywda służyć mi będzie ku czoła ozdobie –
Nigdy zemsta okrutna rąk mych nie utrudzi:
Wszakże wróg mój wyrządził tę krzywdę sam sobie... –
I nie ucieszy nigdy ust mych przebaczanie –
Bo cóż litośne moje zapomnienie znaczy...
W duszy jego niezmiennie ta krzywda zostanie –
Aż pokąd własna męka krzywdzie nie przebaczy...
Źródło: Najdalszym, Sława Pruszyńska, 1907.