Drobne okno otwarte na modre przestworza.
Niska, zapadła izba, ceglane podłogi,
Wyżłobione głęboko przez wędrowców nogi,
Dookoła fal szumy, ogromny huk morza.
Książek pod pułap. Jedna otwarta u łoża.
— »Człowiek tu obcy mieszkał... Ot, chory, ubogi« —
Powiada stara strega, wiodąca mię w progi —
»Aż umarł«. Słowa głuszy ogromny huk morza.
Poglądam w książkę, biedne dziedzictwo sieroce...
Twoje to były, Youngu, przedumane »Noce!«
Czytam. Gasnącą łuną przyświeca mi zorza...
I zapatrzona stoję i myśl ma ucieka
Do tego samotnego, obcego człowieka,
Co tu konał... Dokoła ogromny huk morza...