Lirykom (Kołysanka)

Jak to miło na łące
zbierać kwiaty pachnące.

Kiedy kwiatów się szuka
serce wierszyk ci stuka
(puk, puk).

Jakaś ptaszka spod słonka
śpiewa arię skowronka.

Słońce w wodzie się pali.
Coś tam szumi w oddali.
(Turkot kół? Tupot nóg?)

Wiatr przyjemny do ucha
małą piosnkę nadmuchał.
Teraz połóż się w trawie nawznak.

Na błękicie — obłoki.
Spójrz na świat jasno-oki.
(Turkot kół? Tupot nóg? Łopot flag?)

Ciepłe letnie południe.
(Czy to kroki tak dudnią?
Turkot kół? Tupot nóg? Łopot flag? Stukot butów?)

Ach, pomarzyćbyś mógł...
(Cisza — stuk, cisza — stuk...
Turkot kół? Tupot nóg? Łopot flag? Stukot butów o bruk?)

Tak leniwie się drzemie...

W dali huczy po ziemi
turkot kół, tupot nóg,
stukot butów o bruk.
Bija, bija bruk buty podkute.

(Zamknij oczy i zaśnij!)

Coraz bliżej, wyraźniej...
Ziemia dudni i huczy,
but podkuty w nią tłucze.
Nic nie ujdzie spod nóg!
Wotan kreśli marszrutę.
Już bez traktów, bez dróg
idą buty podkute!...
Już się z ciszy wynurza
pochód butów jak burza!!...

. . . . . . . . . . . . . .

A na łączce, na łące
sen tak czule otula.
Kwitną kwiaty pachnące.
Lulaj, miły mój, lulaj.