I powstał ludzki duch i buntowniczy,
Z wrogą naturą wszedł w niemiłosierny
Bój. — Krwią oblany, samotny, bezsterny,
Swej Atlantydy szukał tajemniczej.
Więc rąbie skały, burzy turmy, liczy
Gwiazdy, by świat z nich poznać niewymierny
I mściwie czyha, gdzie ów tajń odźwierny,
Co myśl mu w ciemni dzierży niewolniczej.
Gdyż póki nie znał tych tajemnic węzła,
Spragniona ciszy, jego dusza grzęzła,
Jak obłąkana, w ogniu i żelezie.
Była to zorza — pełna krwi i słońca,
Skroś hymny wieszczów i pożary lśniąca,
Skroś objawienia, kajdany i rzezie.