„Don Kichot” to wyjątkowo znana powieść, której autorem jest Miguel de Cervantes. Autor opowiedział w niej historię szlachcica, który z pasją czytuje romanse rycerskie. Pod wpływem tej lektury postanawia samemu stać się błędnym rycerzem i wyruszyć w świat w poszukiwaniu przygód i by bronić tych, którzy tego potrzebują. Don Kichot próbuje jednak odtworzyć nieistniejący świat funkcjonujący w jego wyobraźni. Dobre chęci i czyny często kończą się zupełnie inaczej, niż rycerz by tego chciał.
Don Kichot w swoim postępowaniu usiłuje kierować się etosem rycerskim, lecz robi to w sposób zaczerpnięty wyłącznie z licznych romansów, które przeczytał. W jego umyśle funkcjonuje obraz rzeczywistości pełnej niebezpieczeństw, złych czarnoksiężników, potężnych olbrzymów oraz dam w opałach, które wymagają ratunku. Wierzy, że wszędzie czai się niesprawiedliwość, którą on, jako błędny rycerz, musi zwalczać. To zaburzone postrzeganie świata sprawia, że Don Kichot nie widzi rzeczy takimi, jakie są, lecz interpretuje je przez pryzmat swoich wyobrażeń. Nawet zwyczajne, codzienne sytuacje wydają mu się elementami rycerskich przygód, a ludzie, których spotyka na swojej drodze, często są przez niego błędnie identyfikowani jako wrogowie, magiczne istoty lub osoby wymagające ratunku. W efekcie jego działania, choć podyktowane szlachetnymi pobudkami, okazują się całkowicie irracjonalne i prowadzą do absurdalnych sytuacji.
Najbardziej znanym przykładem błędnego postrzegania rzeczywistości przez Don Kichota jest walka z wiatrakami. Widząc je na horyzoncie, błędny rycerz uznaje je za olbrzymy, których obecność stanowi zagrożenie dla mieszkańców okolicy. Przekonany o słuszności swojego czynu, atakuje je, nie zważając na ostrzeżenia swojego giermka, Sancho Pansy. Dopiero gdy jedno ze skrzydeł wiatraka uderza go i zrzuca na ziemię, Don Kichot zaczyna rozumieć, że nie walczył z gigantami, lecz ze zwykłymi młynami. Jednak nawet wtedy nie dopuszcza do siebie myśli o własnej pomyłce, lecz uznaje to za sztuczkę złego czarnoksiężnika, który rzekomo zamienił olbrzymy w wiatraki, aby pozbawić go chwały. Kolejnym przykładem jego błędnych rycerskich interwencji jest sytuacja, w której postanawia bronić honoru swojej ukochanej, Dulcynei. Napotyka grupę podróżnych i żąda, aby uznali ją za najpiękniejszą z kobiet. Kiedy odmawiają, Don Kichot rzuca się do walki, jednak jedyne, co osiąga, to upadek z konia i kolejne upokorzenie. Podobnie dzieje się w sytuacji, gdy uznaje podróżującą damę za uprowadzoną księżniczkę. Przekonany o jej nieszczęściu, atakuje mnicha i jego towarzyszy, sądząc, że ratuje kobietę przed porwaniem. W rzeczywistości jednak naraża się jedynie na obrażenia i gniew ludzi, których napada bez powodu.
Don Kichot jest nieustępliwy i nie poddaje się, mimo licznych porażek. Za każdym razem, gdy jego interwencja kończy się niepowodzeniem, przypisuje to złym siłom, które rzekomo próbują mu przeszkodzić w wypełnianiu rycerskiej misji. Nawet gdy jego czyny przynoszą mu cierpienie, traktuje to jako element heroicznej drogi, toteż nie przestaje angażować się w kolejne absurdalne walki. Przykładem tego jest starcie z łucznikiem bractwa świętej Hermandady, w jakim odnosi rany, ale wciąż wierzy, że może je uleczyć magicznym balsamem. Podobna sytuacja ma miejsce, gdy uznaje stado owiec za potężną armię i rzuca się do ataku, myśląc, że jest to kolejne wielkie starcie, które ma rozstrzygnąć losy świata. Jego irracjonalne działania nie tylko prowadzą do jego własnych porażek, ale także wpływają na otaczających go ludzi. Gdy Don Kichot napada na strażników eskortujących więźniów i uwalnia skazańców, spodziewa się, że zyskają oni wdzięczność i dołączą do jego rycerskiej misji. Jednak zamiast tego, złoczyńcy obrzucają go kamieniami i kradną osła jego giermka. W ten sposób każde jego działanie kończy się skutkiem odwrotnym do zamierzonego – zamiast triumfu, doznaje upokorzenia.
Don Kichot jest więc postacią, której szlachetne zamiary nie znajdują odzwierciedlenia w rzeczywistości. W swojej wyobraźni widzi siebie jako bohatera, który walczy ze złem i przywraca światu sprawiedliwość, lecz w rzeczywistości jest jedynie zagubionym starszym mężczyzną, którego działania wywołują zamęt i narażają go na śmieszność. Nie potrafi dostrzec, że jego rycerskie ideały są nieprzystające do epoki, w której żyje, przez co wciąż popełnia te same błędy. Jego skłonność do doszukiwania się niezwykłości tam, gdzie ich nie ma, sprawia, że każda sytuacja staje się dla niego przygodą, choć dla innych ludzi jest zwykłą codziennością. W efekcie Don Kichot nie tylko nie osiąga zamierzonych celów, ale także ściąga na siebie liczne kłopoty. Często zostaje pobity, upokorzony lub obrabowany, a jego działania prowadzą do strat, zarówno materialnych, jak i fizycznych. Jego uporczywa wiara w rycerskie ideały jest więc zarazem jego największą siłą, jak i największą słabością.
Los Don Kichota jest więc tragikomiczny – jego pragnienie czynienia dobra nie tylko nie przynosi pozytywnych rezultatów, ale także czyni go obiektem kpin i niezrozumienia. Jego historia pokazuje, jak wielki może być rozdźwięk między wyobrażeniem a rzeczywistością i jak zgubne może być życie w świecie iluzji. Don Kichot nie dostrzega, że otaczający go ludzie nie potrzebują jego pomocy, a jego interwencje przynoszą więcej szkody niż pożytku. Można więc postrzegać go zarówno jako zabawnego szaleńca, jak i jako symbol nieugiętej wiary w ideały, które w rzeczywistym świecie nie mają racji bytu. Choć Don Kichot nie osiąga swoich celów, jego historia skłania do refleksji nad tym, na ile warto wierzyć w marzenia i czy idealizm zawsze prowadzi do szlachetnego końca.
Aktualizacja: 2025-03-04 16:37:19.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.