Sancho Pansa to jeden z dwóch głównych bohaterów powieści Miguela de Cervantesa „Don Kichot z La Manchy”, która ukazała się drukiem w 1605 i 1615 roku. Drugie wydanie zostało poszerzone o kolejną część, będącą kontynuacją historii błędnego rycerza.
Sancho Pansa jest ubogim wieśniakiem, który podobnie jak Don Kichot mieszka w La Manchy. Mężczyzna ma pozytywne, ale bardzo proste usposobienie. Aby wyruszyć z nim w przygodę, porzuca żonę Teresę i dzieci. Nie umie pisać ani czytać, co nie przeszkadza mu w wygłaszaniu bardzo trafnych komentarzy dotyczących życia. Sancho z wyglądu przypomina osła, który jest jego wierzchowcem w trakcie wypraw z Don Kichotem - niski, gruby mężczyzna o okrągłej twarzy. Potrafi świetnie udawać osła, o czym czytelnik może się przekonać w ostatnich księgach powieści.
Z charakteru Sancho Pansa to bardzo ostrożny, a wręcz tchórzliwy człowiek. Bardzo boi się wszelkich zjawisk paranormalnych, w których za to lubuje się jego pan. Nie lubi opowieści o czarownikach, jednak z czasem rozumie, że wiara w zaklęcia pomoże mu dogadać się z błędnym rycerzem. Jest realistą, często widzi, że działania Don Kichota doprowadzą go do zguby, przed czym próbuje go uchronić. Niestety, zwykle okazuje się to niemożliwe - w końcu jest jedynie jego sługą, niewykształconym chłopem, z którego zdaniem błędny rycerz często się nie liczy. Na zostanie giermkiem decyduje się z uwagi na możliwe korzyści majątkowe, którymi nęci go Don Kichot. Ma zostać władcą wyspy i posiadać bogactwo, o czym marzy ubogi Sancho Pansa. Podobnie jak inni biedacy, ma dość proste i łatwe do zaspokojenia potrzeby - nade wszystko ceni sobie sen i dobre jadło. Dla swojego pana (i korzyści, które może osiągnąć dzięki niemu) wyrzeka się jednak wielu wygód, które dawało mu życie w La Manchy. Jego życie u boku rycerza jest bardzo zmienne - czasami są przyjmowani jak prawdziwi rycerze, biorą udział w ucztach i śpią w wygodach, częściej jednak nocują na polanach, jedząc głównie korzonki.
Ten wyjątkowy mężczyzna, choć prosty, jest wyjątkowo przywiązany do Don Kichota. Czuje się jego sługą, ale też przyjacielem. Nie potrafi zostawić go, nawet gdy cierpi przez niezdarność czy wojowniczość swojego rycerza. Wielokrotnie musi znosić niewygody i pobicia, które spotykają go jeszcze częściej niż samego Don Kichota. W końcowej części powieści jego pan ubzdurał sobie, że jeśli wymierzy sobie dobrowolnie ponad trzy tysiące batów, Dulcynea zostanie odczarowana i przestanie być niezbyt urodziwą chłopką, a przepiękną damą serca rycerza. Mężczyzna znosi wiele bólu dla swojego pana, jednak w tym przypadku przemawia przez niego spryt - dokonuje samobiczowania w lesie, gdzie uderzenia otrzymują drzewa. Bywa chytry, chciwy i małostkowy, jednak stanowi równowagę dla porywczego Don Kichota.
Giermek świetnie radzi sobie w towarzystwie z uwagi na swoje umiejętności opowiadania. Jest świetnym gawędziarzem, choć rycerz zwykle denerwuje się na jego gadulstwo. Często parodiuje Don Kichota i pozwala sobie na kąśliwe uwagi. Łatwo wpada w smutek i dużo narzeka. Z czasem sam zaczyna wierzyć w wielką sławę swojego pana. Początkowo widzi w nim wariata, ale później zauważa w nim pewną mądrość. Niezależnie od sytuacji i cierpień zawsze wstawia się za rycerzem i chce mu pomagać. Nawet w ciężkiej chorobie, przed śmiercią dalej wierzy w sukcesy rycerza. Sancho Pansa to bohater pozytywny, który wnosi wiele nauki i wartościowych obserwacji do utworu.
Aktualizacja: 2024-10-25 17:03:42.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.