„Kajko i Kokosz. Szkoła latania” to komiks autorstwa Janusza Christy, który w graficzny sposób przedstawia przygody dwójki wojów, czyli tytułowego Kajko i Kokosza. Przeżywają oni wiele przygód w świecie podobnym do średniowiecza, w którym jednak naprawdę istnieją czary oraz magia. Kajko i Kokosz często bronią grodu przed atakami zbójcerzy czy pomagają kasztelanowi Mirmiłowi w rozwiązywaniu rozmaitych problemów. Często wyruszają na wyprawy, w trakcie których spotyka ich wiele nieprzewidzianych przygód.
Kajko i Kokosz to bohaterowie bardzo dynamicznego komiksu. Oznacza to, że wiele sytuacji, na przykład tych związanych z walką czy innymi wydarzeniami bojowymi, dobrze byłoby oddać nie tylko tekstem, ale też rysunkiem. W komiksie bardzo oszczędnie stosuje się bowiem opisy różnych sytuacji, twórcy raczej skupiają się na umieszczeniu tam dialogów, na korzyć dopracowanych grafik. Całej reszty czytelnik musi domyślać się z wizualnego przedstawienia danej sceny. To z niego wnioskuje, co właśnie się dzieje, jakie są emocje danej postaci czy jakim tonem przemawia ona do innych bohaterów.
W komiksie o Kajku i Kokoszu na rysunkach konieczne było między innymi przedstawienie takich kwestii jak krzyk, ruch oraz dźwięk. Zrobiono to, posiłkując się różnymi sposobami. W przypadku krzyku postawiono na pogrubienie tekstu w dymku, dodano takie znaki interpunkcyjne jak wykrzykniki. W ten sposób czytelnik może zorientować się, że dana postać krzyczy czy podnosi głos ze względu na emocje.
Z kolei ruch wyrażany jest na wiele sposobów. Najczęściej jest to kilka linii, zaznaczających tor, po jakim poruszała się ręka czy noga postaci. Wpływa to na dynamikę, pokazując, jak szybko dana postać się poruszyła i czy zrobiła to energicznie, czy raczej wolno i delikatnie. Jest to też sposób na wyeksponowanie ruchu powietrza, jaki towarzyszył poruszającym się na różne sposoby bohaterom. Czytelnik nie ma zatem wątpliwości, kto spośród nich pozostaje nieruchomo, a kto się przemieszcza czy rusza.
Dźwięk z kolei reprezentowany jest czasami przez wyrażenia dźwiękonaśladowcze, zamieszczone w kadrze i podkreślony przez dodatkowe symbole graficzne. Będą to zatem takie słowa jak „bum”, „bram”, „gruch” czy „gnok”, które mają oddać dźwięk, jaki czytelnik usłyszałby jako świadek danej sytuacji. Takie przedstawienie ruchu oraz dźwięków ułatwia odbiorcy zrozumienie, co właśnie dzieje się w danym kadrze. Jest ono także ciekawe, atrakcyjne wizualnie i przyciąga uwagę.
Aktualizacja: 2024-11-06 13:45:09.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.