Historia tragicznych kochanków z Werony stała się inspiracją dla twórców późniejszych epok. Do dzieła Szekspira nawiązywali twórcy wielu dziedzin, m.in. malarstwa, poezji, prozy, rzeźby, filmu. Co niezwykłego jest w opowieści o Romeo i Julii, że zawładnęła ona wyobraźnią tak artystów, jak i odbiorców na wiele lat?
Miłość Romea i Julii to uczucie tragiczne. Nie jest to jednak ten typ tragizmu, który spotykamy w sztukach starożytnych. Nad kochankami nie ciąży żadne fatum. Źródłem ich nieszczęścia jest upór i zaślepienie rodziców. Lęk przed przeciwstawieniem się woli rodziców, których zdanie w ówczesnych czasach było zawsze ostateczne, doprowadził Romea i Julię do decyzji o popełnieniu samobójstwa.
Uczucie, które połączyło tych dwoje młodych ludzi, nie jest także do końca miłością romantyczną. Trzeba zaznaczyć, że fascynacja kochanków przede wszystkim dotyczy wyglądu. Romeo widząc Julię po raz pierwszy, jest pod wrażeniem jej urody. Młodzi zakochują się w sobie natychmiast, od pierwszego wejrzenia. W trakcie trwania akcji nie prowadzą ze sobą jakichś głębszych rozmów. Są zajęci swoim, dopiero co narodzonym, uczuciem. Ich działania oscylują wokoło potajemnego ślubu. Trzeba zauważyć, że kochankowie z Werony skonsumowali swój związek – nie był on więc czysto duchowy, platoniczny. Po udzieleniu ślubu przez Ojca Laurentego, Romeo potajemnie udaje się do pokoju Julii, gdzie spędzają razem noc poślubną.
Analizując wnikliwie tekst dramatu, można zauważyć, że Romeo podchodzi do miłości w sposób sentymentalny. W rozważaniach na temat swojego uczucia używa poetyckich sformułowań, buduje długie kwieciste zdania. Jest patetyczny i nieco sztuczny. Jego postępowanie zmienia się, gdy na drodze do szczęścia stają coraz trudniejsze do pokonania problemy. W obliczu utraty ukochanej podejmuje stanowcze działania. Przestaje tylko pięknie mówić o miłości, postanawia wziąć sprawy w swoje ręce. Obmyśla misterny plan i od razu przystępuje do jego realizacji. Jest to wyraźna przemiana bohatera z naiwnego młodzieńca w mężczyznę, choć do końca sentymentalnego.
Zastanawiająca jest reakcja Romea na wieść o śmierci Julii. Monteki jest zrozpaczony. Wydaje się, że w takich chwilach człowiek postępuje nieroztropnie i pochopnie. Za naturalne zachowanie moglibyśmy uznać próbę szybkiego skończenia ze sobą. Jednak Romeo nie zamierza ugodzić się sztyletem czy skoczyć z wysokiej góry. On obmyśla plan: postanawia udać się do aptekarza po truciznę, następnie w grobowcu żony zażyć śmiercionośny eliksir. Mimo wielkiego smutku jest w stanie zaaranżować swoją śmierć, dbając o każdy szczegół. Romeo od pierwszej do ostatniej strony tekstu jest osobą sentymentalną, zamieniającą swoje życie w sztukę teatralną. Przypomina to słowa z innego dramatu Szekspira, Makbeta:
Życie jest cieniem ruchomym jedynie,
Nędznym aktorem, który przez godzinę
Pyszni i miota się po scenie, aby
Umilknąć później na zawsze; jest bajką
Opowiedzianą przez głupca, pełnego
Furii i wrzasków, które nic nie znaczą.
Julia to osoba mniej romantyczna – jest konsekwentna i zdecydowana za wszelką cenę żyć z ukochanym. Analizując postępowanie zakochanych, można dostrzec różnice w ich postawach, jednak nie warto oceniać, które z nich kochało mocniej. Kochankowie pałali do siebie bardzo silnym uczuciem, które zaprowadziło ich w konsekwencji w ramiona śmierci. Trzeba jednak pamiętać, że bohaterowie sami zdecydowali o swoim losie, nie byli skazani na tragiczny los, w przeciwieństwie do bohaterów tragedii antycznych, mieli kilka szans, by podjąć inną decyzję.
Jak zauważyły badaczki Dorota Stopka i Agnieszka Nawrot: Wielka miłość, jaką darzyli się Romeo i Julia, choć była uczuciem nieszczęśliwym i nie mogła się zrealizować, miała jednak zbawienny wpływ na członków obydwu rodów, które zawarły ze sobą pokój i pogodziły się nad grobami własnych dzieci (Dorota Stopka, Agnieszka Nawrot, Motywy literackie. Część 1, Wydawnictwo GREG, Kraków)
Romeo i Julii nie było dane zestarzeć się u swego boku. Jednak czystość uczucia, które się między nimi zrodziło, otworzyło oczy ich rodzinom. Tragedia kochanków z Werony doprowadziła do zakończenia odwiecznego sporu.
Historia Romea i Julii jest niezwykła. Szekspir opisał miłość ogromną, silną, niezważającą na przeciwności losu – miłość ponad wszystko.
Dla pary młodych kochanków miłość okazała się destrukcyjna i tragiczna w skutkach. Jednak to samo uczucie posiadało moc budującą i zespalającą, doprowadzając do pojednania się zwaśnionych rodów.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.