Utwór Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego „O naszym gospodarstwie” powstał w 1934 roku. Przedstawia wspólny obiad i towarzyszącą mu atmosferę rodzinnego ciepła.
Poeta nie zastosował podziału na strofy, utwór ma budowę stychiczną. Składa się z sześciu wersów. Został napisany trzynastozgłoskowcem. Pojawiają się rymy parzyste.
Wiersz należy do liryki inwokacyjnej. Podmiot liryczny zwraca się do Konstantego i Natalii, gospodarzy domu, w którym odbywa się kolacja. Pojawiają się więc apostrofy („O zielony Konstanty, o, srebrna Natalio!”, „o, Natalio zielona, o, srebrny Konstanty!”), pełnią funkcję klamry kompozycyjnej, otwierając i zamykając utwór.
Warstwa stylistyczna wiersza nie jest zbyt rozbudowana, ze względu na kondensację treści. Zastosowano epitety („zielony Konstanty”, „srebrna Natalio”, „broda siwa”, „Natalio zielona”, „srebrny Konstanty”), kolokwializmy („wyście przejedli i fanty”), a także metafory („cała wasza wieczerza dzbanuszek z konwalią; wokół dzbanuszka skrzacik chodzi z halabardą”).
Wiersz posiada wyraźnie wskazanych adresatów, są nimi Konstanty i Natalia Gałczyńscy. Podmiot liryczny jest obserwatorem, który prawdopodobnie brał udział w urządzanej w ich domu kolacji. Tytuł „O naszym gospodarstwie” sugeruje, że poeta jednocześnie opowiada o swojej rodzinie i patrzy na nią z dystansem, zwracając się do samego siebie i żony z perspektywy gościa.
Wspólny posiłek staje się pretekstem do przedstawienia panujących w rodzinie stosunków. Osoba mówiąca poświęca uwagę z pozoru prozaicznej czynności, kolację spożywa się codziennie. Jest to jednak doskonała okazja, żeby spędzić wspólnie czas.
W utworze panuje ciepła, rodzinna atmosfera. Dom tworzą drobiazgi, takie jak dzbanuszek z konwalią, ale przede wszystkim miłość. Ludzie i relacje z nimi są ważniejsze, niż przedmioty. To miłość jest w stanie zastąpić nawet najbardziej wystawną wieczerzę. Rodziny bogate nie zawsze są szczęśliwe. Podmiot liryczny docenia panujący w domu Gałczyńskich spokój.
W utworze panuje baśniowa atmosfera. Poeta wplótł do zwyczajnej, codziennej sytuacji elementy fantastyczne, charakterystyczne dla swojej twórczości. W kolacji biorą udział nie tylko ludzie, ale też skrzat, który ma brodę poplamioną musztardą. Baśniowe stworzenie jest pełnoprawnym gościem, który również miał okazję spróbować domowych dań.
Wiersz nabiera cech fantastycznych również przez nazwanie gospodarzy kolorami. Natalia i Konstanty są określeni przez podmiot liryczni jako zieloni lub srebrni. Przypominają bardziej baśniowe istoty, niż zwyczajnych ludzi. Utwór przypomina fraszkę na temat codziennego życia, w której autor chce podzielić się swoim szczęściem i spokojem. W rzeczywistości jednak, małżeństwo Gałczyńskich było dość burzliwe. Być może z tego powodu, poeta jeszcze bardziej doceniał chwile harmonii.
Wiersz pokazuje, co tak naprawdę tworzy dom. Podmiot liryczny przywiązuje większą wagę do gospodarzy, niż do zastawy lub podanych dań.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.