Powieść polifoniczna jest przykładem syntezy sztuk, ponieważ termin polifoniczności dotyczył pierwotnie jedynie kompozycji muzycznych. Oznacza ono wielogłosowość, współbrzmienie wielu instrumentów czy głosów w orkiestrze, tworząc spójną całość. Pojęcie zostało zaadaptowane przez rosyjskiego literaturoznawcę, Michała Bachtina, który był znawcą powieści Fiodora Dostojewskiego, a z zamiłowania fanem muzyki średniowiecznej i kompozycji Brahmsa. Z tego powodu jest autorem terminu powieści polifonicznej.
Powieść polifoniczna oznacza dzieło epickie, w którym zastosowana zostaje wielogłosowość bohaterów lub różnych aspektów, na które autor zwraca uwagę. Do powieści polifonicznej zaliczy się więc zarówno przedstawienie wydarzeń z wielu perspektyw, jak i ukazanie czegoś w różnych kontekstach, np. bohater zostaje przedstawiony z poziomu własnych przemyśleń, sfery emocjonalnej, doświadczeń, a także opinii o postaci innych osób. Co istotne, żaden bohater ani prezentowana sfera w takim utworze nie może zdominować utworu, kilka osób jest równie ważnych z perspektywy narracji. Ten rodzaj narracji stał się popularny w pozytywizmie, gdzie po raz pierwszy zwrócono uwagę na znaczenie psychiki bohatera dla jego poczynań (z uwagi na behawioryzm proponowany przez Johna Watsona).
Najsłynniejszą powieścią polifoniczną jest Zbrodnia i kara Fiodora Dostojewskiego, na której podstawie powstały założenia tego rodzaju narracji. Główny bohater, Rodion Raskolnikow, jest prezentowany w sposób pogłębiony, znane są jego przeżycia i pragnienia. Koniec końców przyznaje się do winy, ponieważ przekonuje go do tego Sonia. Dostojewski jest także autorem innej powieści polifonicznej, Bracia Karamazow. Elementy polifoniczne można odnaleźć także w Lalce Bolesława Prusa, gdzie stosowana jest fragmentami mowa pozornie zależna oraz prezentowanie bohaterów z wielu różnych perspektyw.