Sonet 151

Autor:
Tłumaczenie: Jan Kasprowicz

By znać sumienie, miłość zbyt jest młoda,
Chociaż — któż nie wie? — miłość je zrodziła;
Że grzech nasz wspólny, świat to sobie poda,
Gdy zechcesz winić mnie, oszustko miła.
Zdradzasz mnie bowiem, jak ja na rzecz ciała
Zdradzam mą lepszą cząstkę, gdy mi dusza
Odnosić triumf w miłości kazała.
I wraz je rozum opuszcza, porusza
Jego się pycha, na twe imię rwie się,
Laur widzi w tobie, sięga poń, tak ninie
Dumna, że służby li dla ciebie niesie,
Że żyje z tobą i przy tobie ginie,
Nie bez sumienia ten, który swą lubą
Ukochał życiem swem i swoją zgubą.

Sonnet CLI

Love is too young to know what conscience is,
Yet who knows not conscience is born of love?
Then, gentle cheater, urge not my amiss,
Lest guilty of my faults thy sweet self prove:
For, thou betraying me, I do betray
My nobler part to my gross body's treason;
My soul doth tell my body that he may
Triumph in love; flesh stays no farther reason,
But rising at thy name doth point out thee,
As his triumphant prize. Proud of this pride,
He is contented thy poor drudge to be,
To stand in thy affairs, fall by thy side.
No want of conscience hold it that I call
Her love, for whose dear love I rise and fall.

Czytaj dalej: Sonet 116 - William Szekspir