Symfonia wieków

Hu­czy wie­ków sym­fo­nia hym­nem uro­czy­stym:
Wry­ły się w twar­dej zie­mi gru­dy ostre ra­dła,
Brzę­kły mie­cze sta­lo­we roz­dź­wię­kiem sre­brzy­stym,
Z hu­kiem cięż­kim upa­dły mło­ty na ko­wa­dła!

W bęb­ny wo­jen­ne biją! Hej, moc­niej! W rytm trwo­gi!
Roz­niósł się wiel­kim echem hymn mi­lio­no­strun­ny,
Tłu­my czar­ną ku­rza­wą za­peł­ni­ły dro­gi,
Tę­ten­tem ko­pyt koń­skich pę­dzą dzi­kie Hun­ny!

Mia­sta pło­ną! Rzym pło­nie łun po­żo­gą krwa­wą
Ce­za­rom na ucie­chę, dla wład­ców pi­ja­nych!
Strach śmier­ci! Pła­cze star­ców, za­głu­szo­ne wrza­wą,
Zgiełk pa­nicz­ny w ol­brzy­mich gro­dach obłą­ka­nych!

Z Chry­stu­sa­mi na krzy­że! Pło­ną drze­wa sto­sy!
Mi­se­re­re ża­łob­ne... - Ciał pło­ną­cych swą­du!
Krwi! Sa­mic! Chle­ba! Zło­ta! Pa­da­ją Ko­lo­sy
W gru­zy ka­mie­ni z trza­skiem! So­do­ma! Dzień Sądu!

Hej, sil­niej! groź­niej! Walą w mur ki­lo­fy!
Pę­ka­ją ko­tły ma­szyn! Re­wo­lu­cje! Mor­dy!
Ka­ta­kli­zmy ży­wio­łów! Woj­ny! Ka­ta­stro­fy!
Zgrzyt ry­gli czar­nych wię­zień! Żądz bu­cha­ją hor­dy!

Ry­czy Sym­fo­nia Wie­ków! Ry­czy pieśń wspa­nia­ła!
Sza­lo­na w groź­nym pę­dzie! Bez kre­su! Bez koń­ca!
- Hej, Zie­mio! I mnie du­sza w pieśń się roz­śpie­wa­ła:
"Pę­dzisz do­ko­ła Słoń­ca, Słoń­ca, Słoń­ca, Słoń­ca!!"

(Pdr. 1915)