Przeznaczenie

[huzarc]

Nie ma nocy,

abym nie widział skurczonymi źrenicami

w łupinie powiek

czołgu — co jak skorpion

między zabudowaniami

rozjeżdża dzikie jabłonie

w naszym sadzie o świcie

i nawęsza lufą cel.

 

Wychodzę z ukrycia —

oddech i puls,

rwane kadry.

Podczepiam magnetyczną minę

na pancerz silnika.

 

Wystrzał adrenaliny.

Sekunda — może trzy.

Na dnie kałuży

widzę odstrzeloną wieżę

lewitującą bielą płomienia,

w rozżarzeniu wypalającego się

bezradnie kadłuba.

 

Noc —

i wszystko gaśnie.

 

Przeznaczenie jest parodią heroizmu.