Nic

[Migrena]

 

I tak. I tak. Jestem.

Nie wiem. Nie czuję się nic.
Oddech przechodzi przez szkło stworzenia,
rozbija się o własną przezroczystość,
a jego odłamki tańczą w próżni - jak anioły,
które zapomniały, po co mają skrzydła.

Czas spada jak popiół z wypalonej wiary,
a jego płatki śnią o ogniu, którego już nie ma.
Dno chwili rozsypało się w pył -
a w tym pyle milczą ogrody,
które aniołowie podlewają łzami zapomnienia.

Nic nie wraca. Nic się nie zaczyna.
Ten wdech - to echo cudzego istnienia,
cudze serce bije we mnie,
jakby ktoś inny próbował pamiętać, że jestem.
W mroku słychać modlitwy,
których nikt nie wypowiedział,
i ciszę, która drży,
jakby sama chciała zostać imieniem.

Ruch – bez znaczenia.
Widok – obcy.
Świat – zamknięte oko Boga,
który śni siebie w zapomnianym języku światła.
Kamień – pamięta gwiazdę,
która już dawno zgasła,
ale jej blask jeszcze trwa w nim jak wspomnienie raju.

Człowiek – cień własnego pytania.
Nie zostawia śladu,
bo nawet cień ma już dosyć towarzyszenia pustce.
Cisza kruszy się w palcach istnienia,
a powietrze nie zbiera głosu,
jakby słuch samego Boga został zatopiony
w oceanie jego własnego milczenia.

Nie pamiętam,
czy to ja oddycham,
czy to pustka oddycha mną.
Każdy gest – dotyk po śmierci światła.
Każda myśl – pył,
który zapomniał, że był gwiazdą.
Każdy moment – spadanie w dół,
w nieskończoność,
gdzie czas zamienia się w ciało nicości,
a nicość - w puls serca Boga,
który zapomniał, że jest Bogiem.

I tak. I tak. Jestem.
Nie wiem.
Nie czuję się nic.
Tylko chłód, co pachnie końcem,
jakby noc rozłożyła skrzydła nad resztkami istnienia,
jakby ciemność chciała uczyć światło,
jakby cisza chciała śpiewać,
a śpiew - płakać.

Nic. Nic. Nic.
A jednak - pod popiołem drży iskra:
maleńki błąd nicości,
który przez ułamek sekundy
pomyślał, że chce być.
I w tym błędzie -
rodzi się światło.
Rodzi się czas.
Rodzi się miłość,
która nigdy nie miała prawa zaistnieć.

Bo nawet nicość,
gdy się zapatrzy w siebie zbyt długo,
zaczyna marzyć o miłości.

 

 

 

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Czytam ten wiersz jak echo po świetle,
jakby z popiołu próbowało się podnieść serce, które jeszcze pamięta ciepło.
To nie „nic”, to właśnie ślad istnienia -
tak kruchy, że aż prawdziwy.

[Annna2]

@Migrena  Powiem za I. Kantem za Jego "Imperatywem kategorycznym",

że, jeśli traktuje się człowieka jako cel, a nie jako środek, to nic nie jest niczym, zawsze czymś,

a z popiołu powstaje życie, tak jak nie ma nicości- bo człowiek swoim życiem wypełnia nicość,

i powstaje też miłość

Tak  mi się skojarzyło, może nie tak,.

Z podobaniem

 

[Migrena]

@Annna2

oczywiście - tak !

 

noumen - rzecz sama w sobie !

 

według Kanta, możemy poznawać jedynie swiat, jaki jawi się nam za pośrednictwem naszych zmysłów i wrodzonych struktur umysłu.

 

"fenomen"

 

 

dziękuję Aniu.

dzisiaj jesteśmy jak jedna myśl !!!!!

 

 

 

@Alicja_Wysocka

 

Aluś.

dzięki bardzo.

tak bardzo jak Ancymonek potrafi dziękować :)

 

znowu Twój komputer ?

współczuję.

 

pisanie na zwolnionych obrotach ?

 

ja się nauczyłem gadać do swojego smartfona, a on się nauczył to zapisywać.

tyle  że robi piekielne błędy :)

 

 

 

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Informatyk mnie przeklnie.

Dzisiaj rano budziłam go telefonem dwa razy, bo on śpi 

do 12-tej w południe (no ja wiem - długo siedzi, to potem dłużej śpi) 

To niech wycisza tel. Prawda? 

Więc jak odebrał, to ja mu mówię - to mój komputer umiera, a ty śpisz?

Przyjechał, zrobił, ale ja wiem? Na jak długo? 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ty to byś pewnie nauczył nawet pieska mówić ludzkim głosem :)

A ja lubię pisać. Albo nie wiem, może to moja klawiatura lubi moje paluszki? 

Chyba zaraziłam się od komputera, bo głupio gadam :p

[huzarc]

@Migrena

To utwór, który z niezwykłym talentem operuje projekcjami metafizycznymi. Tym samym pragnie dotknąć granicy języka i milczenia, świadomie jednak stwierdzając , iż posiadany aparat pojęć czyni to niewiarygodnym. Tkwi w tym wniosku rodzaj ontologicznej rozpaczy, poczucie łamliwości pojęć w starciu z potrzebą ich wyrażania. Pozostaje wsłuchanie się w pustkę, słowa służą filtrowania szumu z jej powierzchni.