„O krasnoludkach i sierotce Marysi” to klasyczna baśń literacka autorstwa Marii Konopnickiej, po raz pierwszy wydana pod koniec XIX wieku. Osadzona w realiach wiejskiej Polski, łączy elementy fantastyki z obrazem codziennego życia, ukazując świat zarówno magiczny, jak i bliski ludzkim sprawom. Głównymi bohaterami są krasnoludki z królem Błystkiem na czele, które wiosną wychodzą spod ziemi, by pomóc ludziom — w tym ubogiej sierotce Marysi, która poszukuje zaginionych gąsek. W utworze splatają się wątki przygodowe, refleksyjne i obyczajowe, a liczne epizody ukazują postacie takie jak mądry kronikarz Koszałek-Opałek, wesoły Pietrzyk, czy ubogi chłop Skrobek. Baśń zachwyca pięknymi opisami przyrody i zmieniających się pór roku, a jej narracja przeplata się fragmentami wierszowanymi.
Utwór Marii Konopnickiej niesie silne przesłanie moralne — ukazuje wartość pracy, dobroci, pokory i miłości do ziemi. Choć postacie krasnoludków są fantastyczne, ich działania i przeżycia odnoszą się do realnych problemów społecznych, takich jak bieda, ciężka praca czy relacje międzyludzkie. Baśń stanowi także pochwałę natury i ludowego dziedzictwa, czerpiąc z motywów folklorystycznych i symboliki rolniczej. Marysia, która wędruje w poszukiwaniu pomocy, staje się symbolem niewinności, nadziei i wiary, a jej historia pokazuje, że dobroć i wytrwałość zostają nagrodzone. Mimo że baśń kończy się powrotem krasnoludków pod ziemię, ich obecność pozostaje żywa w pamięci dzieci — jako strażników dobra, tradycji i harmonii z przyrodą.