Opowiadanie przedstawia ogromną siłę nienawiści. Jedyną ucieczką przed cudzą zawiścią jest unicestwienie. Niemożliwe jest przejście przez życie bez aktów nienawiści. Nikt nie spotyka wyłącznie dobrych, życzliwych ludzi.
Opisane wydarzenia mają miejsce w kosmosie, a jednak można porównać je do rzeczywistości, panującej na Ziemi. Człowiek, który nie jest w stanie znieść otaczającej go nienawiści, musi uciec w nicość, ponieważ na całej planecie nie ma wolnego od niej miejsca. Ostatnie zdanie utworu stanowi przestrogę dla czytelnika.
Kosmos jest nieskończony, tak jak nienawiść, która również nie ma granic. Jest w stanie prowadzić do najbardziej okrutnych czynów. Twórcy potworów, po unicestwieniu Argensów, wyruszają w dalszą drogę, poszukując kolejnych potomków żelaznych aniołów przez wieczność. Nienawiść staje się sensem ich życia, nigdy nie osiągną spokoju, zawsze znajdą się kolejne planety, które będą chcieli zniszczyć.
Autor ostrzega czytelnika, ponieważ ludzka zawiść może dosięgnąć go w każdym miejscu i sytuacji. Opowiadanie przedstawia gorzką refleksję na temat ludzkości. Lem uczynił wcieleniem nienawiści właśnie człowieka. Ludzie okazują się najbardziej mściwymi istotami w całym kosmosie.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.