Jean Tarrou to jedna z najbardziej tajemniczych postaci powieści Alberta Camus „Dżuma”. Chociaż wzbudza zdecydowanie pozytywne odczucia, czytelnik poznaje jego tożsamość stopniowo. Tarrou zdecydowanie jest złożoną postacią, wierną własnemu systemowi wartości, niezależnie od okoliczności, w których się znajduje.
Tarrou nie był mieszkańcem Oranu. Przybył do miasta w niefortunnym czasie - kilka tygodni przed wybuchem epidemii. W przeciwieństwie do Ramberta, nie próbował opuścić zadżumionego miasta, chociaż nie był z nim w żaden sposób związany. Tarrou zatrzymał się w hotelu w centrum miasta, dlatego Rieux założył, że jest zamożnym człowiekiem. Nikt nie wiedział jednak, kim jest Tarrou, skąd pochodzi ani dlaczego przyjechał do Oranu. Był młodym mężczyzną o ciężkiej sylwetce. Miał masywną twarz, na tle której wyróżniały się szerokie, krzaczaste brwi.
Bohater był obcym w mieście, ale bardzo szybko zaaklimatyzował się w nowym środowisku. Łatwo nawiązywał kontakty, dlatego w przeciwieństwie do Cottarda, nie zmagał się z samotnością. Mieszkańcy Oranu polubili Tarrou za jego radosne usposobienie i pozytywne nastawienie do rzeczywistości. Udało mu się nawet nawiązać kontakt z zamkniętym w sobie przestępcą Cottardem.
Chociaż Jean trafił do Oranu w trudnym momencie, nie żalił się na swój los, w przeciwieństwie do Ramberta, który za wszelką cenę chciał wyjechać z miasta. Po wybuchu epidemii, wielu mieszkańców miasta uciekało w zabawę. Tarrou znajdował się wśród nich. Chętnie spędzał czas na miejskich rozrywkach. Nie izolował się od ludzi, mimo ryzyka zarażenia. W przeciwieństwie do wielu mieszkańców Oranu, Tarrou nie był jednak uzależniony od zabawy. Rozrywki nie były mu niezbędne do zachowania zdrowych zmysłów. Tarrou można było spotkać w większości miejsc, gdzie spotykali się orańczycy. Gdy zaczęła się wiosna, spędzał wiele czasu na plaży. Dużo pływał i było widać, że sprawia mu to przyjemność. Chętnie przyglądał się też występom tańcerzy hiszpańskich.
Tarrou, obok Rieux, pełnił rolę kronikarza orańskiej epidemii dżumy. Regularnie tworzył zapiski z zadżumionego miasta. Tarrou uwzględniał w swoich notatkach wiele z pozoru nieistotnych anegdot. Jego zapiski nadały anonimowym mieszkańcom miasta ludzką twarz. Bohater był spostrzegawczy. Analizował np. relacje między sędzią Othonem a jego rodziną. Mimo ironicznego podejścia, Tarrou nie brakowało empatii. Niejednokrotnie żartował z mieszkańców miasta, ale w gruncie rzeczy starał się dobrze zrozumieć ich uczucia i podchodził do nich z życzliwością.
Bohater dobrze czuł się szczególnie w towarzystwie doktora Rieux. Tarrou założył formacje sanitarne, aby pomóc przemęczonym lekarzom w walce z epidemią. Doktor Rieux przyznał, że Tarrou był dla niego prawdziwym przyjacielem. Bohater zaufał lekarzowi na tyle, że wyznał mu prawdę na swój temat. Dzieciństwo Tarrou było szczęśliwe. W przeciwieństwie do Rieux, pochodził z zamożnej rodziny - jego ojciec był prokuratorem generalnym. Tarrou podziwiał ojca, którego niezwykła pamięć pozwoliła mu zapamiętać cały rozkład jazdy Chaix. Wszystko zmieniło się, gdy ojciec zabrał nastoletniego Jeana do sądu. Okazało się, że dobrotliwy, spokojny mężczyzna w pracy zmienia się w surowego prokuratora. Tarrou widział, jak ojciec skazuje człowieka na śmierć. Od tego czasu, stracił do niego szacunek. Tarrou uważał, że nikt nie zasługuje na karę śmierci.
Niechęć do ojca sprawiła, że Jean uciekł z domu. Od tego czasu, Tarrou konsekwentnie walczył ze śmiercią. Te działania były oczywiście skazane na porażkę, ale on wciąż próbował. Uważał, że cały świat jest zadżumiony przemocą. Celem Jeana było zostanie świętym, chociaż nie wierzył w Boga. Często zastanawiał się, czy można być świętym bez Boga. Szukał też świętych na ziemi. Za jednego z nich uważał starego astmatyka, odliczającego czas przez przekładanie ziaren grochu między dwoma garnkami.
Tarrou nie udało się przetrwać epidemii. Gdy dżuma zaczęła się wycofywać, zachorował i zmarł. Należał do ostatnich ofiar epidemii. Do końca opiekowali się nim doktor Rieux i jego matka. Śmierć Tarrou była dla lekarza prawdziwym ciosem.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.