Anaruk jest głównym bohaterem książki Czesława Centkiewicza „Anaruk, chłopiec z Grenlandii”. Chłopiec ma dwanaście lat. Jego ojcem jest myśliwy Tugto, a matka zajmuje się szyciem i naprawieniem odzieży oraz przygotowywaniem żywności na zimę. Anaruk ma też pięcioletniego brata, Nukuna. Latem, rodzina mieszka w namiocie ze skóry rena nad brzegiem morza. Zimą, przenosi się, razem z całą osadą, do zimowej siedziby, gdzie budują igloo. Chłopiec ubiera się w tradycyjny sposób. Nosi spodnie ze skóry białego niedźwiedzia, bluzę ze skóry foki i buty ze skóry młodego rena. Zimą, zakłada futra, które chronią przed przenikliwym mrozem.
Anaruk jest silny i zręczny, jak na swój wiek. Cieszy się szacunkiem w grupie rówieśników. Ojciec zabiera go ze sobą na polowania. W ten sposób, Anaruk przygotowuje się do roli myśliwego, która czeka go w dorosłym życiu. Doskonale pływa kajakiem, potrafi nawet wrócić do prawidłowej pozycji, gdy łódka wywraca się do góry dnem. Chłopiec wykazuje się odwagą. Stara się być pomocny dla mieszkańców swojej osady. Udaje się więc na polowanie, w towarzystwie swojego przyjaciela, Omialika. Bohaterowi udaje się zabić fokę, ale znajduje się w niebezpiecznej sytuacji. Lód, na którym stoi, odrywa się i dryfuje coraz dalej od brzegu. Tugto ratuje wtedy synowi życie. Mieszkańcy wioski są jednak dumni z chłopca, który samodzielnie upolował fokę.
Jednym z największych dokonań Anaruka jest zabicie białego niedźwiedzia. Gdy zwierzę atakuje jego ojca, chłopiec wbija harpun w serce drapieżnika. W ten sposób, ratuje życie Tugto. Anarukowi udaje się też ocalić myśliwego, który wpadł do wody podczas polowania na wieloryby. Chłopiec nie troszczy się o własne bezpieczeństwo, ale o dobro wszystkich mieszkańców osady. Anaruk nie zna innego życia. Trudno mu zrozumieć normy, panujące w Europie. Posiada jednak dziecięcą ciekawość świata. Jest zainteresowany bronią, odzieżą i jedzeniem, które przywozi ze sobą narrator. Na co dzień odżywia się mięsem i tłuszczem, dlatego mydło wydaje mu się bardziej smakowite od czekolady. Anaruk tworzy silną więź z narratorem. Gdy podróżnik opuszcza osadę, daje mu swój amulet. Chłopiec reprezentuje wszystkie wartości, wyznawane przez Inuitów. Jest gościnny i uczciwy.
Narrator jest doświadczonym podróżnikiem. Grenlandia z pewnością nie jest pierwszym miejscem, które odwiedził. Spędza z Inuitami kilka miesięcy, aby dobrze poznać ich codzienne życie. Podchodzi do nowej kultury z otwartością. Stara się zrozumieć zasady, panujące w lokalnej społeczności. Nie czuje wobec niej wyższości. Zdaje sobie sprawę, że życie Inuitów nie jest lepsze ani gorsze, ale po prostu inne. Podróżnik stara się, jak najpełniej uczestniczyć we wszystkich ważnych wydarzeniach. Próbuje tradycyjnych potraw, nawet gdy ich smak jest dla niego trudny do zaakceptowania. Szanuje obyczaje Inuitów, dlatego nie nalega na udział w polowaniu na wieloryby, gdzie nie jest mile widziany. Dzięki swojej tolerancji i otwartości, narrator tworzy szczerą więź z Anarukiem i jego rodziną. Tęskni za domem, ale z żalem opuszcza osadę. Stara się odwdzięczyć Inuitom za otrzymane podarunki. Zostawia im karabin z amunicją, namiot, śpiwór, kuchenkę, menażki, toporki, stalowe łopatki i kilofy. Nie tylko poznaje nową kulturę, ale też stara się przybliżyć mieszkańcom Grenlandii realia życia w Europie.
Tugto jest ojcem Anaruka. Mężczyzna przygotowuje go do dorosłego życia. Zabiera syna na polowania, aby nauczyć go, jak zdobywać żywność dla rodziny. Zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa, ale wie, że chłopiec w przyszłości będzie musiał samodzielnie zmierzyć się z życiem w trudnym, arktycznym klimacie. Tugto jest wymagający, ale potrafi docenić odwagę syna. Mężczyzna denerwuje się, gdy Anaruk bez pozwolenia udaje się na polowanie. Ratuje syna, znajdującego się na krze, dryfującej w głąb morza. Tugto ryzykuje własnym życiem, ponieważ pływanie skórzanym kajakiem w wodzie, pełnej ostrych kawałków lodu, jest bardzo niebezpieczne. Mężczyźnie udaje się przeprowadzić przemyślaną i skuteczną misję ratunkową.
W przeciwieństwie do pozostałych mieszkańców osady, nie chwali Anaruka za upolowanie foki. Jest zły, że syn naraził się na tak wielkie niebezpieczeństwo. Niedługo później, Tugto sam wpada w tarapaty. Zostaje zaatakowany przez białego niedźwiedzia. Anaruk ratuje mu życie, trafiając harpunem w serce drapieżnika. Tugto zdaje sobie sprawę, że syn jest już mężczyzną, gotowym do wzięcia odpowiedzialności za rodzinę. Myśliwy jest też dobrym gawędziarzem. Opowiada lokalne legendy oraz historie ze swojego życia. Wspomina, jak w młodości został oszukany przez kapitana statku. Mężczyzna sprzedał mu starą, niesprawną strzelbę w zamian za piękne skóry lisów. Narrator spełnia więc marzenie Tugto o posiadaniu broni palnej.
Matka Anaruka to pracowita kobieta, oddana swojej rodzinie. Zajmuje się szyciem i naprawą odzieży dla męża i synów. Zabezpiecza też żywność, aby zapewnić mieszkańcom osady zapasy na długą i srogą zimę.
Omialik jest przyjacielem Anaruka. Razem z nim udaje się na polowanie podczas przygotowań do zimy. Omialik rusza za stadkiem pardw, przez co zostawia Anaruka samego. Gdy jednak odkrywa, że przyjaciel znalazł się na dryfującej krze, biegnie do wioski po pomoc. Mieszkańcy osady doceniają jego zdrowy rozsądek.
Aktualizacja: 2022-08-11 20:23:58.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: kontakt@poezja.org. Bardzo dziękujemy.