*** (Kto w mogiłę wrasta głazem...)

Kto w mo­gi­łę wra­sta gła­zem,
Kto ska­mie­niał na kur­ha­nie,
Ten się w proch roz­sy­pie ra­zem
Z tem, co ni­g­dy już nie wsta­nie.

Lecz kto dę­bem wrósł w mo­gi­łę,
Kto żyw stoi na kur­ha­nie,
Temu odda grób swą siłę,
Kie­dy przyj­dzie zmar­twych­wsta­nie.

Sto lat leży głaz na gro­bie,
Sto lat wi­chry po nim wie­ją,
A nie za­drga ży­ciem w so­bie,
Nie zie­le­ni się na­dzie­ją.

Lecz dąb ży­cia czer­pie soki
Z pra­oj­co­wych próchn i ko­ści,
I choć kur­han tak głę­bo­ki,
Buja li­ściem ku przy­szło­ści!