Atak

"Hurra!" Łby opuścili, jak bawołów stado,
Zgięli się — i runęli naprzód, na bagnety.
Upojeni krwią, ogniem, krzykiem, kanonadą,
Wściekli, cudowni, pędzą, jak konie do mety.

Trzeszczą kartaczownice gęstym, suchym trzaskiem.
Zmiatają mknących ludzi (rośnie zgiełk i wrzawa)
Pęknie coś — i w twarz trzepnie żelastwem i blaskiem,
Kłębią się cielska trupów, góra mięsa krwawa.

Dopadli! Kopią, gryzą, prują bagnetami
Piersi, brzuchy i twarze, krew gorąca bucha,
Miażdżą twarze poległych ciężkimi butami
Lub wdeptują ich ciężar do krwawego brzucha.

Wreszcie, człapiąc nogami w jeziorze krwi czarnej,
Spoceni, poszarpani w tym śmiertelnym tańcu,
Jak szaleńcy, co wnoszą kwiaty do trupiarni,
Zatykają swój sztandar na zdobytym szańcu.

Opublikowano w: Czyhanie na Boga