Zabrzęczały — zahuczały
Ogrodowe ciemne gąszcze —
I zaszumiał ogród cały
Przebudziły się chrabąszcze.
W cichy — ciepły wieczór kwietnia
Pękły w ziemi ich poczwarki:
Pękła snów ich moc trzechletnia
I podniosły w górę barki.
W przedwieczorny zmrok kwietniowy
Wysunęły się spod ziemi,
Wysunęły łeb rogowy,
Brzękły skrzydła rogowemi.
I przebiwszy ziemi rdzeń,
Wstały wszystkie w jeden dzień.
Ledwie kasztan się przystroi
W młodych pąków swych buńczuki —
Wnet ich zieleń się zaroi
Brzęczącymi gwarnie żuki.
Zabrzęczały — zahuczały
Na czereśni — na jabłoni,
Niezliczony tłum zuchwały
Od zagonów w ogród goni.
Nad porzeczką i agrestem,
Nad grabiną i kaliną
Z dźwiękiem, brzękiem, a szelestem
Tysiącami płyną — płyną —
I przebiwszy ziemi rdzeń,
Wstały wszystkie w jeden dzień!