Sklepienie

[Berenika97]

Gdy ludzie rozdarli tkankę nieba

żelaznym psalmem wojen,

wszechświat zadrżał jak zwierzę

ugodzone w samo serce snu.

Wtedy runęło Słońce.

Nie zgasło —

zostało zamordowane.

Pękło na dwoje,

zdradzone przez stal,

która miała być tarczą,

a stała się katem sypiącym popiołem.

Planety zacisnęły usta w milczeniu,

a Droga Mleczna zbladła,

jakby wstydziła się oświetlać

dzieło stworzenia.

Niebiescy wędrowcy

zabierając martwe światło

ku krawędzi zdarzeń,

tam, gdzie czas traci znaczenie,

a grawitacja ma ciężar winy,

pogrzebali blask w całunie mroku,

by nikt w nieskończoności

nie musiał patrzeć,

jak gwiazdy umierają z ręki człowieka.

[huzarc]

@Berenika97

Ten wiersz czyta się jak kosmiczną elegię o winie człowieka.Próbuje opisać ludzką przemoc w skali, w której zwykle mówimy o Bogu, stworzeniu i gwiazdach. Wieczność jako dzieje przemocy. A poezja sprowadzona do funkcji historiozofii, jako nauki o jej obecności w przemocy w wieczności.

[Robert Witold Gorzkowski]

@Berenika97 nie wiem dlaczego ale skojarzyłem ten wiersz z wierszami huzarc tylko o niebo lżejszy błądzący po kosmosie naszej wyobraźni. Metafory tak gęsto nie wiszą ale równie trafnie godzą w moją podświadomość. Czyżby „jak gwiazdy umierają z ręki człowieka.” wieszczyło to koniec naszej cywilizacji?

[Berenika97]

@huzarc

Bardzo dziękuję, dobrze to odczytałeś. To ludzkiej przemocy. 

@Robert Witold Gorzkowski

Bardzo dziękuję!  Tak. To nie kosmos jest obojętny na nas, to my jesteśmy groźni dla kosmosu. To my sami sprowadzimy na siebie koniec  cywilizacji. 

[Berenika97]

@Omagamoga  Bardzo dziękuję! :)

[Łukasz Jurczyk]

@Berenika97 Mocne i pesymistyczne. Ale aktualne. 

 

Świetne :)

 

Pozdrawiam 

[Berenika97]

@Łukasz Jurczyk

 

Serdecznie dziękuję! :) 

@Marek.zak1

Bardzo dziękuję! :)

[Annna2]

@Berenika97  od zakończenia II wojny światowej nie było dnia bez wojny.

I póki wojna będzie dobrym interesem, biznesem dopóty będą wojny.

Metafory zrobiły na mnie ogromne wrażenie.

Piękny wiersz Berenika

[Marek.zak1]

Ten mocno pesymistyczny wiersz przemawia do mnie, zakładając subiektywne, egocentryczne postrzeganie świata, czyli on jest, bo go widzimy. Wtedy, jeśli my zginiemy, zginie Ziemia, co całkiem prawdopodobne, ale też katastrofa będzie automatycznie dotyczyła wszystkiego, a więc całego wszechświata, planet, galaktyk. Można to też widzieć, że nasze złe czyny spowodują, że Stwórca, skoro świat stworzył, może zakończyć jego istnienie. To druga możliwość. Trzecia, to podejście powiedzmy fizyczne, naukowe, że my z naszą Ziemią jesteśmy tak mali, że żadne nasze czyny niczego nie spowodują we wszechświecie, a co najwyżej Ziemia zostanie doszczętnie zniszczona. 

Reasumując, 2 do 1, że jest po Twojemu:). Pozdrawiam