Pociąg do ...

[Berenika97]

Pociąg się zatrzymał — w huku i w dymie,

Metal się wygiął w krzyk, co w gardle zamiera.

Ty mnie szukałeś w tej strasznej godzinie,

Gdzie każda sekunda - wieczność niecierpliwa.

Twój pociąg odjechał, mój zginął w mroku,

zostałam w tym miejscu, gdzie los nas rozdziela.

Sen uciekł lecz obraz uparcie żyć chciał,

i cień tamtej więzi trwa ze mną do teraz.

Wyciągnąłeś rękę przez zmiażdżony świat,

Przez żelazo i szkło, co stało się pyłem,

Przez popiół nadziei i gorycz mych lat.

Usłyszałam twój głos: "Naprawdę zdążyłem".

[jeremy]

@Berenika97

Nie znajduję przyjemności w czytaniu rymowanek. Widzę kompromisy, na które musiał autor iść by złapać takt i często zdarza się, że wierność wymogom formalnym odbija się na przekazie, czyli w skrócie "wiersz szuka sensu tylko puder mu przeszkadza".

Ale Ty się raczej bronisz. Tam w paru miejscach, gdy przeczytasz to głośno - samo Ci wyjdzie - wskazana byłaby korekta.

@Berenika97

I to "mych" sprawia, że plomba mi się chyba rusza.

[Simon Tracy]

@Berenika97 Pociągi i oniryzm to coś co lubię. Niestety nawet sny są dla mnie bardziej realne niż uczucia. 

[Berenika97]

@jeremy

 

Rymować czy nie?

Oto jest pytanie,

Czy sens w ogóle ma to wierszowanie?

Czy lepiej się zgubić w poetyckiej mgle,

Czy wprost opowiedzieć, co w sercu mi wrze?

 

Strofa za strofą, szukam w panice,

Co pasuje do "miłość"?

Może "lice"? "Żałość"?

Za smutne. To może "widelec"?

Nie, to już absurd i bełkotu strzelec!

 

Rymuję "kot" z "płot", a "ser" daję z "wiatrem",

Mój wiersz jest cyrkiem, a nie teatrem!

Logika upadła, akcent się chwieje,

Szekspir w swym grobie ze śmiechu truchleje.

 

Dość tego trudu!

Dość mam tej męki,

Kończę tę farsę, pióro z rąk dzięki!

 

Wracam do prozy – decyzja to szczera,

Przynajmniej tam wiem, co piszę - o cholera!

 

Ps. Dentysta czeka. 

[huzarc]

@Berenika97 Lubię rymowanie, bo wbrew pozorom - dyscyplina ma sens, ma urok i bywa przełamaniem w tym świecie zalepionym w swoich obsesjach i konwencjach.

[Berenika97]

@Simon Tracy

To brzmi jak coś, co niesie ze sobą spory ciężar. Z jednej strony widzę w tym piękno – oniryzm i pociągi mają w sobie coś magicznego, tę atmosferę przejścia, ruchu między światami, nieostrej granicy między tym co realne a nierzeczywiste.

Ale ta druga część... to, że sny wydają się bardziej realne niż uczucia, brzmi jak doświadczenie pewnej dysocjacji lub oddalenia od własnych emocji. Ale znam już Twoją twórczość i wiem, że jesteś w niej szczery. Gdy emocje są zbyt intensywne lub zbyt bolesne, umysł buduje dystans.

Zastanawiam się, czy oniryzm – ta fascynacja snami i tym co nierealne – jest przestrzenią, gdzie czujesz się bardziej sobą niż w "normalnej" rzeczywistości?

 

[Simon Tracy]

@Berenika97 Zdecydowanie nie czuję żadnej ale to absolutnie żadnej więzi z rzeczywistością ani ludźmi.

Więc żyję w swoim wygenerowanym świecie i nigdy bym tego już nie zmienił.

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - ja lubię rymowane wiersze -  ten też mi się podoba - 

                                                                                                       Pzdr.   

 

                                                                                                  

[infelia]

@Berenika97 Majstersztyk.

[andrew]

@Berenika97

...

marzyć o słońcu 

ogrzać nie tylko dłonie 

wyciagasz ręce 

boisz się dotknąć pokrzywy 

oparzyć spojrzeniem

 

myśli kwitną mimo...

trzeba wsiąść 

do podstawionego 

pociągu 

to że kiedyś 

się wykoleił ...

 

od jutra nowy rozkład

nie zawsze jest ...

...

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego dnia