Pociąg do ...

[Berenika97]

Pociąg się zatrzymał — w huku i w dymie,

Metal się wygiął w krzyk, co w gardle zamiera.

Ty mnie szukałeś w tej strasznej godzinie,

Gdzie każda sekunda - wieczność niecierpliwa.

Twój pociąg odjechał, mój zginął w mroku,

zostałam w tym miejscu, gdzie los nas rozdziela.

Sen uciekł lecz obraz uparcie żyć chciał,

i cień tamtej więzi trwa ze mną do teraz.

Wyciągnąłeś rękę przez zmiażdżony świat,

Przez żelazo i szkło, co stało się pyłem,

Przez popiół nadziei i gorycz mych lat.

Usłyszałam twój głos: "Naprawdę zdążyłem".

[jeremy]

@Berenika97

Nie znajduję przyjemności w czytaniu rymowanek. Widzę kompromisy, na które musiał autor iść by złapać takt i często zdarza się, że wierność wymogom formalnym odbija się na przekazie, czyli w skrócie "wiersz szuka sensu tylko puder mu przeszkadza".

Ale Ty się raczej bronisz. Tam w paru miejscach, gdy przeczytasz to głośno - samo Ci wyjdzie - wskazana byłaby korekta.

@Berenika97

I to "mych" sprawia, że plomba mi się chyba rusza.