Przepowiednie

[Berenika97]

Mówiły, że najpierw spłynie ciemność,

noc bez świtu, połykająca kontury miast.

Czekałam na ten mrok z lękiem,

a on przyszedł łagodnie –

gdy zamknąłeś mi oczy pocałunkiem,

by dłonie mogły widzieć więcej.

Miał też nadejść wielki potop,

woda wdzierająca się w płuca.

Lecz ja tonęłam już wcześniej –

zanurzona w twoich ramionach.

I ten brak tchu był jedyny,

który nie niósł strachu.

Nie było trzęsienia ziemi,

Poczułam jedynie twoją dłoń

przesuwającą się wzdłuż kręgosłupa.

i tylko to drżenie ocalało.

A kiedy dzień wstał

bez znaków na niebie,
zrozumiałam -
wszystkie przepowiednie
miały twoje imię.

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 10 minut temu przez Berenika97 (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Berenika97

To bardzo piękny, czuły wiersz — taki, który bierze wielkie słowa o końcu świata i zamienia je w coś intymnego, ludzkiego, bliskiego skórze.

[Marek.zak1]

Pięknie i zmysłowo ku zatraceniu, no i ten on / On, czarownik, czy ktoś podobny. Pozdrawiam

 

P.S. coś chyba nie tak: "by dłonie mogły widziały więcej".

[Berenika97]

@Marek.zak1Bardzo dziękuję! Ten on/On może być ... wszystkim, to tylko kwestia wyobraźni. :))) Dziękuję za podpowiedź o błędzie - juz poprawiłam. :))) Pozdrawiam. 

@huzarcBardzo dziękuję!