Pytanie o Hioba

[Berenika97]

Tej nocy sen opadł na mnie niczym całun

z wilgotnej skały.

Zbyt ciężki, by unieść powieki,

zbyt gęsty, by znaleźć oddech.

Rzeczywistość była tylko pęknięciem w murze,

przez które sączył się mrok.

Przeszył mnie głos,

jak wiatr hulający w ruinach opactwa.

Szeptał w nawie mojej czaszki imię tej,

której proch dawno już ostygł.

I wtedy stanęłaś w drzwiach

wykutych z zastygłego cienia,

blada, jakbyś piła tylko światło

martwego księżyca.

Mówiłaś językiem dzwonu bez serca,

Rano, gdy pisałam,

litery same układały się w modlitwę,

której nikt nie wysłucha.

Czułam, że każde słowo

jest jak cierń wyrwany

z relikwiarza bólu - święty i raniący.

A każde wspomnienie —

to bluszcz, co wrasta w szczeliny grobowca

rozsadzając go powoli od środka.

To cierpienie nie było ogniem,

lecz chłodną architekturą pustki.

I zapytałam w ciszy tej nawiedzonej krypty -

ile we mnie Hioba, a ile mnie w jego popiołach?

Czy Bóg jeszcze patrzy przez zakurzone witraże,

czy już tylko słucha,

jak kruszą się filary świata,

jak spadają imiona ,

które nigdy nie przestaną się śnić?