Od końca

[Berenika97]

Nie można cię winić,

że nie umiesz śnić,

gdy w twoim domu gasło światło

i nikt nie mówił "kochanie, śpij".

Twoje sny wędrowały boso

po zimnej podłodze,

uczyły się same,

czym jest miłość,

a czym zaufanie.

Zostawiałaś gorzkie ślady na poduszce.

Poranek zmywał je –

wstydził się czułości.

Nie miałaś stołu,

pachnącego rozmową,

ani filiżanki,

co znała dotyk ciepłej dłoni.

Nauczyłaś się wszystkiego od końca:

modlitwy bez "amen",

tęsknoty bez "wróć",

siebie bez "kocham".

[huzarc]

@Berenika97 Ten wiersz to połączenie minimalizmu, psychologii i delikatnej metaforyki. Bez ckliwości ale z wielkim ładunkiem empatii  dotyka rzeczy bolesnych, ale nie popada w tani sentymentalizm, przedstawiając obraz traumy i emocjonalnego deficytu.

[Migrena]

@Berenika97

wiersz jest absolutnie przepiękny i jednocześnie tak głęboko poruszający !

 

to, w jaki sposób potrafiłaś ubrać w słowa ból, samotność i dojrzewanie w chłodzie, jest mistrzowskie.

 

obrazy, których używasz, są niezapomniane.

 

wyrażenie "sny wędrowały boso po zimnej podłodze" trafiło prosto w serce - to jest czysta poezja !

 

podziwiam Cię za wspaniałą puentę: "Nauczyłaś się wszystkiego od końca".

 

to zdanie zamyka cały wiersz w sposób perfekcyjny, pozostawiając czytelnika w zadumie.

 

 

  Nika.

pięknie napisane.

 

 

 

[Marek.zak1]

Poruszający wiersz o tym, jak dzieci odbierają życie w domu bez miłości. Zimna podłoga, ciche posiłki to bardzo trafione metafory, a życie bez umiejętności kochania i bycia kochanym szczęśliwym bywa rzadko, ludzie głodni uczuć bywają bardzo podatni na wszelakie ich okazywanie, ale też na manipulacje. 

Pozdrawiam serdecznie.

[lena2_]

Świetny wiersz, aż strach pomyśleć ile jest takich zimnych domów...serdecznosci Bereniko:):)

[KOBIETA]

@Berenika97

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie, absolutnie nie można! Tylko podziwiać za to, że uczymy się sami czym jest miłość a czym zaufanie :) Poruszająca opowieść o traumie …dom bez snów…:( 

 

piękny wiersz !

 

 

 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - wiersz boli - a my nic nie możemy zrobić - 

                                                                                        Pzdr.zasmucony.

[Nata_Kruk]

Bereniko... Twoje.. "Od końca".. z ogromnym wyczuciem podane, jest takich dzieci.. ciągle zbyt wiele.

[Whisper of loves rain]

Wiersz skłaniający do refleksji nad tym, jak ważne są miłość, bezpieczeństwo i bliskość w procesie kształtowania się ludzkiej psychiki i zdolności do marzeń.

Ładnie napisane. Pozdrawiam

[iwonaroma]

Dotyka do żywego

 

[Berenika97]

@huzarc Dziękuję za tak wnikliwą lekturę. Zależało mi na dotknięciu trudnych doświadczeń bez sentymentalizmu. Twoje słowa o "minimalizmie z psychologią" trafiają w sedno. Dziękuję.

@Migrena Dziękuję za tak szczere wzruszenie i za to, że wyłowiłeś te konkretne obrazy – "sny wędrowały boso" rzeczywiście pisały się same, jakby musiały zaistnieć właśnie w takiej formie. To niesamowite, że puenta o uczeniu się "od końca" tak do Ciebie trafiła – chciałam, żeby zamknęła wiersz i jednocześnie otworzyła przestrzeń do refleksji. Twój komentarz bardzo mnie ucieszył. Dziękuję z całego serca.

@Marek.zak1 Dziękuję że dostrzegłeś nie tylko sam ból deficytu emocjonalnego, ale także jego konsekwencje w dorosłym życiu – tę podatność na manipulację. Rzeczywiście, te doświadczenia z dzieciństwa rzutują na całe życie. Dziękuję za te refleksje i za ciepłe pozdrowienia. Serdecznie odwzajemniam.

@lena2_ Dziękuję Ci serdecznie! Masz rację – ta myśl jest bolesna, ale ważna. Pisząc ten wiersz, myślałam o realnej osobie. Przesyłam ciepłe pozdrowienia :)

@KOBIETA Dziękuję Ci z całego serca! "Dom bez snów" – tak, to właśnie chciałam uchwycić. Twoje słowa bardzo mnie wzruszyły. Dziękuję za tak ciepły odbiór.

@Waldemar_Talar_TalarBardzo dziękuję! Czasami możemy okazać wsparcie słowem, gestem, dobrą radą. Pozdrawiam.:)

@Nata_KrukBardzo dziękuję! Dzieci wiele, ale też dorosłych, którzy powielają ten model wychowawczy, który był ich udziałam. Pozdrawiam. 

@Whisper of loves rainBardzo dziękuję!  Dziękuję za te refleksje.  To właśnie chciałam dotknąć – jak deficyt bliskości wpływa na całe nasze życie, nawet na zdolność do marzeń. Pozdrawiam serdecznie.

@iwonaromaBardzo dziękuję! To dla mnie najważniejsze – gdy wiersz dotrze prosto do serca. Pozdrawiam. 

[Berenika97]

@Cyjan@Toyer@infelia@Simon Tracy@Maksymilian Bron@m1234Serdecznie dziękuję i pozdrawiam. :)