Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Bywa, że zima doskwiera

i na nic z niebiosów promienie,

duszę płatami mróz ściera

siarczyste kąsa cierpienie.

 

A bywa chłody dokoła

a w tobie przebiśnieg zakwita

i radość duchowa cię woła

i wiosnę ożywiasz w zachwytach.

 

I bywa, że gubisz swe myśli

i lecą z czerwienią i złotem

i tylko się cały zamyślisz

ochoty odkładasz na potem.

 

A czasem jak słońce zachwycasz

rozświetlasz, zmarzniętych ogrzewasz

i wszędzie to światło przemycasz

i Bogu dziękczynny hymn śpiewasz.

 

Tak mija lato za wiosną

i zima odchodzi z jesienią.

Ty zostań tą cząstką radosną,

niech serce twe iskrzy zielenią.

 

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@viola arvensis

 

Violu.

 

wzruszający wiersz o zmienności życia i wewnętrznej sile.

 

metafory pór roku są piękne i skłaniają do głębokiej refleksji.

 

dziękuję za tę dawkę poezji, która zapala i zostawia w sercu radosną, zieloną iskrę !!!

 

w moim zostawiła płomień świecy !!!

 

piękny Twój wiersz jest :)

 

Opublikowano (edytowane)

@viola arvensis

 

Pani sprawa jak pani pisze, a jednak: zapewniam panią - popełniła pani kilka błędów, wiem, że niektórzy celowo popełniają błędy, aby zdobyć jak najwięcej komentarzy - jest to próba zwrócenia uwagi na własną osobę z powodu kompleksów.

 

I nie wspominając już o tym, że niektórzy nie są zdolni przyjmować jakiejkolwiek merytorycznej krytyki, ot, pępki świata...

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane przez Łukasz Wiesław Jasiński (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...