„Miłosierdzie gminy” to nowela Marii Konopnickiej opublikowana po raz pierwszy w 1891 roku w czasopiśmie „Kraj”, niekiedy publikowana pod tytułem Miłosierdzie gminy: Kartka z Hottingen. Utwór osadzony w realiach XIX-wiecznej Szwajcarii ukazuje dramatyczną sytuację ludzi starych i ubogich, stając się jednocześnie krytyką wypaczeń idei filantropii oraz bezwzględnego kultu pieniądza. Głównym bohaterem jest Kuntz Wunderli, schorowany starzec, który w sali obrad gminy zostaje wystawiony na licytację, w której gospodarze „licytują w dół” – zgadzając się przyjąć go pod opiekę za jak najniższą zapłatę od gminy. Syn Wunderliego nie podejmuje się opieki, a starzec trafia do brutalnego mleczarza Probsta, który zmusza go do pracy ponad siły. Konopnicka w sposób naturalistyczny i przejmujący ukazuje dehumanizację ludzi biednych i bezbronnych, czyniąc z noweli silny głos przeciw społecznej obojętności i hipokryzji.