„Grażyna. Powieść litewska” to klasycystyczny poemat epicki Adama Mickiewicza, wydany w 1823 roku w drugim tomie Poezyj, zaliczany również do nurtu powieści poetyckiej. Utwór osadzony w realiach średniowiecznej Litwy opowiada historię tytułowej bohaterki – dzielnej księżnej Grażyny, która w męskim przebraniu staje na czele wojsk, by ocalić ojczyznę, a zarazem powstrzymać męża, księcia Litawora, przed nieprzemyślaną wyprawą wojenną. Fabuła, inspirowana Iliadą Homera, łączy elementy antycznego eposu, klasycystycznej harmonii i patriotycznego przesłania, podkreślając wyższość dobra wspólnego nad interesem jednostki. Mickiewicz, stylizując język na staropolski i wprowadzając epilog wydawcy, sięga po konwencję „znalezionego rękopisu”, jednocześnie rezygnując z typowej dla romantyzmu fantastyki i fragmentaryczności akcji. Grażyna ukazana jest jako wcielenie kalokagatii – antycznego ideału piękna i dobra, a sam poemat łączy klasyczną formę z romantycznym duchem epoki, stając się jednym z najważniejszych dzieł wczesnego okresu twórczości Mickiewicza.