„Ziele na kraterze” ukazało się po raz pierwszy w roku 1957. Zawiera wiele wątków autobiograficznych z życia jej autora, bowiem Melchior Wańkowicz opisał doświadczenia z życia własnej rodziny, związane z dorastaniem dwóch córek, Krystyny i Marty. W związku z tym, powołane przez niego do życia postaci z powieści oparte są na faktycznie żyjących osobach.
Spis treści
Autor i narrator opowieści. Z jego perspektywy poznajemy historię rodziny Wańkowiczów oraz cały świat przedstawiony. To mąż Zofii, ojciec Krystyny i Marty. Jest pisarzem, przed wojną także redaktorem, a w czasie konfliktu żołnierzem Andersa i korespondentem wojennym. W domu nazywany jest Kingiem, odkąd jak jego córki przeczytały „W pustyni i w puszczy” oraz bardziej pieszczotliwie, Pusiem. Wańkowicz poświęca swoim córkom bardzo wiele uwagi i czasu, dba o ich edukację oraz właściwe wychowanie. Wymyśla dla nich nowe zabawy, pomaga rozwijać pasje, ale nie ułatwia im niczego, na przykład, poprzez swoje znajomości. Przekazuje swoim dzieciom walory nauczenia się samodzielności, zaradności i kreatywności.
Żona Melchiora, a przy tym matka Krystyny i Marty. Przed narodzinami starszej córki straciła swoich braci. W domu dzieci nazywają ją pieszczotliwie Królikiem albo Świętą z Kałamarzem. To kochająca, czuła, opiekuńcza i łagodna kobieta i matka, odnajdująca się w swojej roli opiekunki ogniska domowego. Cierpliwie wychowywała swoje córki, będąc przy tym także stanowczą, gdy dzieci po swojemu przekraczały granice danej im swobody. To ona znajduje martwe ciało Krystyny, tragicznie zmarłej w powstaniu.
Starsza córka Melchiora i Zofii. W dzieciństwie była chorowita, przy czym długo próbowano zdiagnozować, na co cierpi. Zdawała się bardzo spokojna i opanowana, czym różniła się od swojej młodszej siostry. Była bardzo ciekawa świata i dociekliwa, wciąż zadawała pytania na wiele tematów. Zawsze miała własne zdanie i się go trzymała. Nosiła zabawne przezwisko Pyton czy Don Kichot. Zawsze stawiała na swoim, ale była też zamknięta w sobie i nie dzieliła się z bliskimi swoimi problemami. Pasjonowała się rolnictwem. W czasie wojny pozostała z matką w domu rodzinnym. Ciężko razem z nią pracowała, między innymi uprawiając ogródek czy angażując się w działania patriotyczne. Studiowała też na tajnych kompletach, poznawając inne języki. Zginęła podczas walk w powstaniu warszawskim.
Młodsza córka Wańkowicza. Pieszczotliwie zwaną ją w domu rodzinnym Tili. Posiadała żywszy temperament od swojej starszej siostry, była żywiołowa, wesoła, roztrzepana i we wszystkim próbowała znaleźć jasne strony. Starała się także ze wszystkich sił dorównać swojej starszej siostrze, przez co określano ją jako bardzo ambitną osobę. Pewnego dnia wyrzucono ją ze szkoły, poszła więc sama porozmawiać z dyrekcją, w ten sposób uzyskując prawo do zdawania matury. Już w wieku ośmiu lat udało jej się opublikować felietony o rodzinnej wyprawie, które zostały przyjęte w redakcji „Płomyka”. W czasie wojny wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych, a po narodzinach córki nadała jej imię swojej siostry, która poległa w powstaniu warszawskim.
Osoby, które towarzyszą rodzinie Wańkowiczów w ich losach. Są to ich bliżsi i dalsi krewni, pokojówka czy kucharka, znajomi rodziców oraz córek czy też żołnierze walczący na terenie okupowanej Warszawy, którzy odwiedzali ich dom przed wybuchem powstania warszawskiego.
Aktualizacja: 2025-04-09 22:24:09.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.