„Ziele na kraterze” to powieść oparta na wspomnieniach autora, Melchiora Wańkowicza. Przyjmuje ona formę swoistego pamiętnika, w którym autor opisuje swoje życie rodzinne oraz dorastanie córek, Krystyny i Marty. Wańkowicz napisał książkę w roku 1951, ale ukazała się ona dopiero sześć lat później, w roku 1957, dzięki stowarzyszeniu PAX. Z jej treści można wyciągnąć dla siebie wiele wartości.
Przede wszystkim w swoim dziele Wańkowicz opisuje realia przedwojennej Polski, która przeszła ogromne zmiany po 1914 roku. Autor opisuje wiele aspektów codziennej egzystencji w tamtym okresie - narodziny dzieci, budowę własnego domu, rozwój Warszawy, wyjazdy wakacyjne, kupno pierwszego samochodu, realia pracy, edukację córek oraz porusza wiele innych kwestii, które mogą dać czytelnikowi obraz tego, jak żyli ludzie w dwudziestoleciu międzywojennym. Powieść staje się zatem fabularyzowanym źródłem wiedzy historycznej.
Wańkowicz opisuje także sam przebieg II wojny światowej i powstania warszawskiego, na kanwie losów swojej rodziny. W ten sposób odbiorca może zdobyć pewną wiedzę na ten temat i przyjrzeć się jednostkowym dramatom, jakie walki te przyniosły społeczeństwu. Wańkowicz stracił w czasie tego konfliktu córkę, a jego dom w stolicy uległ zbombardowaniu. Powieść równocześnie udziela czytelnikowi lekcji o patriotyzmie jako walce o wolność. To sprawa, za którą warto oddać życie, tak jak zrobiła to Krystyna, uczestniczka powstania warszawskiego.
Z powieści „Ziele na kraterze” wyłania się także obraz kochającej się rodziny. W ten sposób z książki można wyciągnąć wniosek, że to właśnie relacje rodzinne są dla człowieka najważniejszą wartością w jego życiu. Nawet rozdzielona rodzina wciąż się kocha i dba o siebie. Wańkowicz daje więc przykład relacji, które mogą być fundamentalne w życiu każdej osoby.
Aktualizacja: 2025-04-03 13:19:51.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.