Melchior Wańkowicz, autor autobiograficznej powieści pod tytułem „Ziele na kraterze”, oparł swe dzieło na wspomnieniach własnego życia rodzinnego. Zwłaszcza historią okresu dorastania dwóch córek autora, Krystyny i Zofii. Wańkowicz relacjonuje wydarzenia od momentu narodzin Krystyny, aż do jej śmierci, opisując swoje metody wychowawcze, rodzinne wyprawy, kontakty z bliskimi oraz inne, codzienne sytuacje, z jakimi rodzina Wańkowiczów musiała sobie radzić. W pewnym momencie w powieści pojawiają się jednak też retrospekcje narratora.
Wspomnienia Wańkowicza dotyczą jego własnej edukacji, a pojawiają się, gdy zastanawia się on nad tym, jak dalej będą rozwijały się jego córki. Wańkowicz uczęszczał do szkoły w czasach, gdy Polska wciąż była pod zaborami, co miało znaczący wpływ na wygląd jego edukacji, dlatego opisuje swoje wspomnienia związane z nauczycielem historii, Rosjaninem. Uczniowie na początku go nie lubili, robiąc wszystko, by go upokorzyć. Profesor zwany Bucefałem to znosił, pozwalając nawet Wańkowiczowi poprowadzić lekcję o zaborach w języku polskim. Nauczyciel dawał swoim podopiecznym swobodę, czym w końcu zasłużył na ich sympatię.
Przywołane wspomnienie Wańkowicza pokazuje, w jakich okolicznościach kształtował się i dorastał autor powieści. Takie wydarzenia miały bowiem wpływa na jego wartości czy przekonania dotyczące otaczającego go świata. Dzięki temu łatwiej jest zrozumieć jego postawę oraz perspektywę, z jakiej patrzy on na świat. To także sposób na rozwinięcie w powieści jego postaci i ubogacenie jej. Czytelnik ma szansę dowiedzieć się, dlaczego Wańkowicz podejmuje konkretne decyzje wychowawcze. Retrospekcja w „Ziele na kraterze” pokazuje fundamenty, na jakich wyrósł sam autor powieści.
Aktualizacja: 2025-04-07 20:50:15.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.