Artyści chętnie korzystają z nietypowych sposobów konstrukcji swoich utworów, aby zadziwić czytelnika i wzbudzić w nim większe zainteresowanie. Istnieje wiele różnych sposobów konstrukcji utworów, jednak kompozycja klamrowa od wieków uważana jest za jedną z ciekawszych i najbardziej wysublimowanych (stąd jej ogromna popularność w utworach romantycznych i barokowych). Na czym jednak dokładnie ona polega?
Kompozycja klamrowa polega na zastosowaniu podobnego motywu, zdania lub strofy (w przypadku utworów lirycznych) na początku i końcu utworu (lub jego fragmentu, np. w ramach jednej strofy, rozdziału czy aktu dramatu), tworząc pewnego rodzaju spójną klamrę między treścią właściwą utworu. Zabieg ten był często stosowany w utworach w okresie romantyzmu, zwłaszcza w cyklach literackich. Pierwsze tego typu zabiegi pojawiły się już w utworach antycznych, jednak to właśnie epoka romantyzmu rozpropagowała ten rodzaj literatury. Później chętnie stosowali ją autorzy z okresu Młodej Polski.
Stworzenie motywu, który powtarza się na początku i na końcu utworu pozwala na utrzymanie spójnej konstrukcji i lepszej percepcji dzieła, jednakowo w przypadku opowiadań, wierszy, czy dłuższych form literackich. W utworach epickich ciekawym zabiegiem jest ukazanie jakiejś sceny na samym początku utworu, a następnie powrót do niej na jego końcu. Pozwala to na utrzymanie zainteresowania oraz łatwiejsze zorientowanie się przez czytelników w konstrukcji utworu. W przypadku wierszy, sonetów czy innych form lirycznych powtarzający się motyw również stanowi dobry sposób na utrzymanie uwagi, a także ukazuje kunszt artystyczny i umiejętności literackie autora.