Pszczoły

Ej, nie płon­ne na­sze poty,
Ej, nie gorz­kie plo­ny pól,
Póki rój ten szcze­ro­zło­ty
Mio­dy ży­cia nie­sie w ul!

Gdyć za­pa­dły ścia­ny cha­ty,
Gdy na­dzie­je kry­je grób,
Na mo­gi­le po­siej kwia­ty,
Z sta­rych wę­głów ule rób!

Sta­re wę­gły brzęk­ną ro­jem
No­wych sił i no­wych żyć,
A ty dla nich ser­cem swo­jem
W kwia­ty zie­mi sło­dycz syć!

I ten do­biegł do za­wo­du,
I ten wli­czon w brat­ni ul,
Kto choć w jed­ną kro­plę mio­du
Łzy prze­są­czył swe i ból!