Na żołnierskiej służbie, na żołnierskim chlebie,
wesół człek i zdrowy, a szcześliw jak w niebie.
Żołnierz pan nie lada, bo choć się natrudzi,
szczęście ma u Boga, szczęście ma u ludzi.
Oj-da, oj-da-na-na, kompanio kochana,
Nie masz to jak szarża, hej!
Kiedy idzie miedzą kłaniają się kłosy,
a gdy padnie ranny obmyją go rosy.
Jemu to znać jaśniej świeci słonko Boże,
i dlatego zawsze w złotym jest humorze.
Oj-da, oj-da-na-na, kompanio kochana,
Nie masz to jak szarża, hej!
Gdy dobędzie szabli uciekną i diabli,
gdy z armaty strzeli posłyszą anieli.
Gdy za wrogiem goni pierzcha rój szarańczy,
gdy gra na harmonii to świat cały tańczy.
Oj-da, oj-da-na-na, kompanio kochana,
Nie masz to jak szarża, hej!
Wystroi się pięknie, wąsika podkręci,
gdy ostrogą brzęknie, sto panienek znęci.
Sto panienek znęci, a jak chce to dwieście,
tak lgną do munduru serduszka niewieście.
Oj-da, oj-da-na-na, kompanio kochana,
Nie masz to jak szarża, hej!
A on chciałby jednak, choć tego nie wyzna,
żeby go kochała calutka Ojczyzna.
Wtedy już naprawdę czułby się jak w niebie,
na żołnierskiej służbie, na żołnierskim chlebie.
Oj-da, oj-da-na-na, kompanio kochana,
Nie masz to jak szarża, hej!