Wyciągnąłem dłonie,
Kulę szklaną gonię...
Wstrzymaj się, przystań,
szklany grobie, trumno kulista!
W twoim wnętrzu, w centrum szklanych kół,
Uwięziona moja miła głową w dół...
Odebrało mi rozum szklane wnętrze,
Nierozumny kulę gonię, tak się męczę,
Za tą kulą snuć się muszę krok w krok,
Już pół roku, jeszcze może długi rok.
Z trumny szklistej, kulistej - półżywa,
Ręce łamie, wysciąga - przyzywa,
Wzrokiem błędnm zaklina mnie: - Coś zrób,
By nie toczył się już ze mną szklany grób...
Patrzę w kulę - a ty w kuli głową wzwyż,
Gonię kulę - a ty głową w dół...
Już nie mogę, moja miła brak mi tchu,
Bolą oczy od tortury szklanych kół...
Ona z dołu głową w górę leci znów,
Zamienona, obrócona cała w RUCH...